Τα  χοληφόρα ερπετοειδή ξανακτυπούν.

Παραβαίνοντας θεμελιώδεις  συμπαντικούς νόμους, εκστομίζουν ύβρεις και αναθέματα, προ κλίνης βαρέως ασθενούντων και προ σορού κεκοιμημένων, που δεν ανήκουν στη δική τους  πολιτική γειτονιά, αλλά έρχονται από  άλλο μαχαλά.
Τους θυμάμαι τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου ασθενούσε στο Χέρφιλντ αλλά και κατά την εκδημίαν του. Τους θυμάμαι τότε που ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης περνούσε τον Αχέροντα. Τους θυμάμαι τότε που νοσούσε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Τους θυμάμαι κατά την ασθένεια του Νίκου Χαρδαλιά. Τους βλέπω πάλι να βγαίνουν στο κλαρί και να κρώζουν ως κοράκων σμήνος, πάνω από την άταφη σορό του Κώστα Σημίτη.
 
Όχι, ο νεκρός δεν δεδικαίωται, κρίνεται κατά τα έργα του αλλά χωρίς κατάρες και ύβρεις.  Είναι μια ψυχή με σφραγισμένο το τεφτέρι της ζωής, που βγήκε στον πηγαιμό για την Ιθάκη της και το τεφτέρι θα το ανοίξει ο δικός της δικαστής.
Άλλωστε οι γνώσεις μας περιορίζονται στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι των πράξεων ή των παραλείψεων τους και όπως λέει ο Πλάτωνας, «Γνώμη δύνανται να έχουν άπαντες, γνώσιν δια να έχουν γνώμη έχουν;»
Ο Σόλων κατά τον Πλούταρχο έφερε έναν νόμο που απαγόρευε στους ανθρώπους να κακολογούν τους νεκρούς. H ευσέβεια έλεγε, απαιτεί να θεωρούμε τους νεκρούς ιερά πρόσωπα.
 
Τούτη όμως η φάρα των ερπετοειδών, είναι Έλληνες μόνο κατά την ταυτότητα και όχι κατά την έλικα του δεσοξυριβονοκλεϊνικού οξέος.  Άλλωστε μοίρα κακή έδωσε την δυνατότητα σε πολλούς βαρβάρους να πατήσουν την ιερή γη και να συμβούν εκ πολλών επιμιξίες. Η χολή τους εκκρίνει τόσο δηλητήριο που έχει σαπίσει την ψυχή τους. Η ύπαρξη τους συνθλίβει και ακρωτηριάζει την Ελληνική  περηφάνεια.
Τώρα όμως δεν τους λυπάμαι, τώρα θυμώνω. 
«όφεις, γεννήματα εχιδνών! πώς φύγητε από της κρίσεως της γεένης;» (Ματθ. Κγ’33)
 
Αθήνα 7 Ιανουαρίου 2025                                                    ΕΘΑΙΟΣ