«είτε θηρίο είτε θεός»
 
«Ἐν  Ἀθήναις τοὺς παῖδας μετ’ ἐπιμελείας διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσι. Πρῶτον μὲν καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς ὁ πατὴρ ἐπιμελοῦνται ὅπως βέλτιστος γενήσεται ὁ παῖς, διδάσκοντες ὅτι τὸ μὲν δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν ἐστι. Εἶτα δέ, ἐπειδὰν οἱ παῖδες εἰς ἡλικίαν ἔλθωσιν, οἱ γονεῖς εἰς διδασκάλων πέμπουσιν, ἔνθα οἱ μὲν γραμματισταὶ ἐπιμελοῦνται ὅπως γράμματα μάθωσιν καὶ τὰ γεγραμμένα ἐννοῶσι, οἱ δὲ κιθαρισταὶ τῷ κιθαρίζειν ἡμερωτέρους αὐτοὺς ποιεῖν πειρῶνται καὶ τὰς τῶν παίδων ψυχὰς πρὸς τὸν ῥυθμὸν καὶ τὴν ἁρμονίαν οἰκειοῦσι. Ἔτι οἱ παῖδες ἐν γυμνασίοις καὶ παλαίστραις φοιτῶσιν, ἔνθα οἱ παιδοτρίβαι βελτίω τὰ σώματα αὐτῶν ποιοῦσι, ἵνα μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν τῶν σωμάτων πονηρίαν.»   Πλάτων, Πρωταγόρας 325c-326c
Στην Αθήνα διδάσκουν και συμβουλεύουν  τα παιδιά με φροντίδα. Πρώτα πρώτα η παραμάνα και η μητέρα και ο παιδαγωγός και ο ίδιος ο πατέρας φροντίζουν πώς θα γίνει το παιδί ακόμα καλύτερο διδάσκοντας ότι το ένα είναι δίκαιο, το άλλο άδικο, αυτό ωραίο, το άλλο άσχημο. Έπειτα, όταν φτάσουν τα παιδιά στην κατάλληλη ηλικία οι γονείς τα πηγαίνουν  στα σπίτια των δασκάλων, όπου οι δάσκαλοι της γραφής και της ανάγνωσης φροντίζουν να μάθουν γράμματα και να καταλαβαίνουν όσα έχουν γραφτεί, ενώ οι κιθαριστές με το να παίζουν λύρα επιδιώκουν να τα κάνουν πιο ήμερα και εξοικειώνουν την ψυχή τους με το  ρυθμό και την αρμονία. Επιπλέον, τα παιδιά συχνάζουν στα γυμναστήρια και στις παλαίστρες, όπου οι δάσκαλοι της γυμναστικής κάνουν τα σώματά τους πιο ρωμαλέα, για να μην αναγκάζονται να δειλιάζουν  εξαιτίας της κακής σωματικής κατάστασης.
 
{Τα σημερινά παιδιά δεν πάνε καλά. Μπορεί να είναι υγιέστερα, αλλά είναι υπερκινητικά, έχουν προβλήματα στο σχολείο και δυσκολεύονται να αυτονομηθούν.
Τι φταίει;       Ο υπερβολικός φιλελευθερισμός στο σπίτι,
Οι γονείς έχουν αποπροσανατολισθεί εδώ και 30 χρόνια από αντικρουόμενες θεωρίες για  την ανατροφή των παιδιών
Σήμερα, τα παιδιά μαθαίνουν όχι μόνο πώς μπορούν, αλλά πώς δικαιούνται κιόλας να τα έχουν όλα. Αυτό που θα έπρεπε να διδάσκεται είναι “Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να παλέψεις για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα”.
Πολλοί γονείς εμπλέκονται σε διαπραγματεύσεις, σε παζάρια με τα παιδιά τους. Όμως διαπραγματευόμαστε με άτομα ίσα με εμάς!  Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού, αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής.
Το παιδί αξίζει τον σεβασμό των γονιών του, αλλά δεν είναι ίσο μ΄ αυτούς και το μεγαλύτερο κακό που μπορούν να του κάνουν είναι να φοβούνται μήπως το τραυματίσουν.
Ένα άτομο του οποίου η παιδική παντοδυναμία δεν έχει σταματήσει από την συνεχή εκπαίδευση, στην ώριμη ηλικία θα ζει στην αγωνία, στην φιλαυτία και στη μονομανία. Τους αναγνωρίζω αμέσως αυτούς τους ενήλικες! Αν οι γονείς δεν επανεπενδύσουν στο ρόλο τους, η κοινωνία μας κινδυνεύει με ρήξη στο κοινωνικό ιστό, ο οποίος είναι ήδη παρόν. Κινδυνεύει να μείνει ακυβέρνητη.
Προτιμώ τους γονείς που κάνουν λάθη, αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τα δικαιώματά τους, αυτοί «υψηλά ιστάμενοι» και τα παιδιά «χαμηλά», παρά αυτούς που καταφεύγουν στις συνταγές των ψυχιάτρων.}  Aldo Naouri  παιδίατρος

{Η υπευθυνότητα και η απόδοση δικαίου πρέπει να μαθαίνεται νωρίς και οι γονείς οι ίδιοι να είναι σταθεροί στην εκπαίδευση αυτή. Αν δεν μάθει από μικρό το παιδί, μην περιμένετε ότι θα αλλάξει εύκολα όταν μεγαλώσει.
Η επιθετικότητα ακολουθεί αναπτυξιακά μία πορεία που αρχίζει από την σωματική επιθετικότητα περίπου στο 2ο έτος της ζωής, περίπου στα 3 έτη αναπτύσσεται μαζί με την ομιλία και η λεκτική επιθετικότητα και τέλος η πραγματική, η εχθρική επιθετικότητα με σκοπό να πληγώσουν τον άλλο. Αυτό συμβαίνει μεταξύ 4ου και 6ου έτους ζωής. Τα κορίτσια εμφανίζουν την λεγόμενη επιθετικότητα σχέσεων, απομονώνοντας τα άλλα άτομα. Τα παιδιά στο σχολικό περιβάλλον προσαρμόζουν την επιθετικότητά τους σε περιπτώσεις όπου πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν την μάχη και απαιτείται ορθή παρέμβαση από εκπαιδευτικούς και γονείς για την επίλυση τέτοιας διαμάχης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι κάποιες αψιμαχίες θα υπάρχουν ανάμεσα στα παιδιά, κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Δεν παύει το σχολείο να είναι μια μικρο-κοινωνία, προθάλαμος της ευρύτερης κοινωνίας που θα βιώσουν ως ενήλικες.
Πολύ σημαντικό είναι να μην ανεχόμαστε να μας δέρνει εμάς τους ίδιους το παιδί μας. Δεν υπάρχει καμία μορφή βίας που να είναι αποδεκτή. Αν το κάνει σε μας, ακόμα και σαν παιγνίδι, μπορεί να το κάνει και σε κάποιο παιδάκι.}    Η επιθετικότητα στην παιδική ηλικία. Χαρά Κυριακοπούλου Πολυδώρου παιδίατρος

{Οι «σύγχρονοι» γονείς προσπαθούν να μάθουν τα της ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους, από τα ΜΜΕ, το Διαδίκτυο και … το facebook. 
Οι παλαιοί γονείς, (αυτοί οι αγράμματοι, οι βασανισμένοι με τα τρία…πέντε…δέκα -και βάλε- παιδιά) ήξεραν την αλάνθαστη παιδαγωγική της καρδιάς και της παράδοσης, που τους είχανε παραδώσει οι Παππούδες και οι Γιαγιάδες των αιώνων.
Αν, λόγου χάρη, ερχότανε ένα παιδί το μεσημέρι στο σπίτι από το σχολείο και τόλμαγε να πει «με βάρεσε … με μάλωσε ο δάσκαλος», δεν προλάβαινε να τελειώσει τη φράση του κι ερχότανε η ηχηρή απάντηση, «καλά σου έκανε», μαζί με μια δυνατή μπούφλα. Υποστήριζαν τον δάσκαλο γιατί ήξεραν πως πρέπει να βρίσκεται πάντα ψηλά, γιατί αν αποκαθηλωθεί ή κατεδαφιστεί, τότε θα πληρωθεί βαρύ τίμημα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 εμφανίστηκε στην κοινωνία και στο σχολείο ένα νέο φρούτο, καρπός του καινούριου τύπου οικογένειας και κοινωνίας που άρχισε να διαμορφώνεται με ραγδαίους ρυθμούς: Παιδιά που ενθαρρύνονταν να μιλούν κατά των δασκάλων τους, να τους συκοφαντούν, να τους κατηγορούν, να τους λοιδορούν, να τους απαξιώνουν, να μην τους υπακούουν, να αυθαδιάζουν, να διαταράσσουν τη σχολική πειθαρχία, να υπονομεύουν  και να υποβαθμίζουν το μάθημα στην τάξη, να βωμολοχούν, να επιτίθενται σε συμμαθητές τους κλπ, κλπ. 
Όταν ο δάσκαλος προσπαθούσε να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά και να προστατεύσει το σχολείο, την επόμενη μέρα γονείς μαινόμενοι βρίσκονταν στα γραφεία των Δ/ντών, των Προϊσταμένων των Δικηγόρων και των Εισαγγελέων, ζητώντας την κεφαλή του δασκάλου επί πίνακι. 
Από κοντά και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, για να αλιεύσουν ψήφους, αλλά βρίσκοντας, συγχρόνως, και την ευκαιρία να «πατήσουν» την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια και την παιδαγωγική ελευθερία των εκπαιδευτικών, πήραν το μέρος του πρωτοφανούς αυτού κινήματος κατά των δασκάλων και του σχολείου, θεσμοθετώντας διοικητικά και νομικά μέτρα, αλήστου μνήμης εποχών εναντίον τους. 

Έτσι, οι εκπαιδευτικοί, για να προφυλάξουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους από το ναρκοπέδιο που με επιμέλεια φυτεύτηκε γύρω τους, αναγκάστηκαν (εκ των πραγμάτων) να αποσυρθούν από το κέντρο του σχολικού συστήματος στο περιθώριό του, τα παιδιά έγιναν οι σατράπες του σχολείου και οι γονείς οι θεματοφύλακες-επίτροποι της σατραπείας. 
Σήμερα, κάθε πρωί που οι εκπαιδευτικοί περνούν την πόρτα του  σχολείου,  κάνουν τον σταυρό τους να περάσει η μέρα χωρίς να  βρεθούν κατηγορούμενοι. 
Προς τι, λοιπόν, ο δήθεν προβληματισμός και η απορία, η υποκριτική έκπληξη και οι περισπούδαστες συζη-τήσεις επί συζητήσεων για την διαρκώς αυξανόμενη παιδική επιθετικότητα, παραβατικότητα, εγκληματικότητα και βία;    Οι αιτίες του φαινομένου είναι τόσο ξεκάθαρες και απλές όσο και το 1+1=2.  Αλλά, ποιος θέλει να τις δει; Κανείς!!!   Καλό ταξίδι, λοιπόν, στον κατήφορο!}   Βαγγέλης Μητράκος, Συνταξιούχος Δάσκαλος παλαιάς κοπής   www.alfavita.gr

Οι γονείς πρέπει να δίδουν στα παιδιά τους αγάπη, φροντίδα, προστασία, καθοδήγηση και να παίρνουν αγάπη και σεβασμό.
{Παιδιά που δεν ξέρουν τι είναι η πειθαρχία και η τιμωρία, πώς είναι δυνατόν να μη γίνουν έρμαιο στις παρορμήσεις τους, ακόμα κι όταν αυτές είναι εγκληματικές;
Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς όρια και κανόνες, παιδιά που αφήνονται ελεύθερα να αλωνίζουν χωρίς ποτέ οι γονείς τους να μπαίνουν στον κόπο να τους μάθουν εγκαίρως (δηλαδή πριν αναλάβει η αστυνομία και ο εισαγγελέας) ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες, παιδιά που ακούνε από μικρή ηλικία ηλιθιότητες του τύπου «μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις» και «ο κόσμος σου ανήκει» χωρίς κανείς να τους εξηγεί ότι τίποτα δεν τους ανήκει αν δεν προσπαθήσουν γι’ αυτό και ότι στην πραγματικότητα αυτά που μπορούν να γίνουν περιορίζονται από τις ικανότητές τους, το πόσο σκληρά είναι διατεθειμένα να δουλέψουν και την τύχη, παιδιά που μαθαίνουν ότι δικαιούνται τα πάντα χωρίς να έχουν καμία απολύτως υποχρέωση, παιδιά μεγαλωμένα από ανασφαλείς υπάρξεις που θέλοντας να γίνουν φίλοι με τα παιδιά τους, τα αφήνουν χωρίς γονείς, παιδιά που συνηθίζουν το κάθε τους θέλημα να γίνεται διαταγή και πως σε κάθε τους δυσφορία η λύση είναι μια οθόνη στη μούρη για να τους αποσπάσει την προσοχή μέχρι να μην μπορούν να δώσουν προσοχή σε τίποτα… αυτά τα παιδιά γιατί να μη γίνουν μικροί εγκληματίες; Αφού έχουν μάθει να κάνουν ό,τι γουστάρουν, γιατί να μη δοκιμάσουν και κάνα έγκλημα;
Παιδιά που μαθαίνουν ότι μπορούν να κλείνουν το σχολείο τους όποτε γουστάρουν, ότι μπορούν να φερθούν σε δασκάλους και καθηγητές όπως γουστάρουν, γιατί να μην ανοίξουν και το κεφάλι ενός συμμαθητή τους άμα γουστάρουν;
Πώς είναι δυνατόν παιδιά που ακούνε από μικρά τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και βλέπουν τους γονείς τους να ζουν με το νταηλίκι και το «γιατί έτσι γουστάρω», να μη μιμηθούν τη μόνη συμπεριφορά που έμαθαν; Πώς είναι δυνατόν παιδιά μεγαλωμένα από γουρούνια να μη γίνουν κι αυτά γουρούνια; Πώς να γίνουν άνθρωποι, παιδιά μεγαλωμένα από οθόνες;
Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μεγαλώνουν τα παιδιά τους λες και είναι άρχοντες ή προσπαθώντας σε αυτά να βρουν τους φίλους που ποτέ δεν απέκτησαν, ή απλώς αδιαφορώντας. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες, σε κάθε μ…κία των παιδιών τους, αποφαίνονται «παιδιά είναι» κάνοντας, βολικά, πως δεν καταλαβαίνουν ότι το «παιδιά είναι» εξηγεί την παιδική συμπεριφορά, αλλά δεν την επαινεί και ούτε δικαιολογεί την απραξία των τεμπέληδων ή φοβικών γονιών.}   Μάνος Βουλαρίνος    25.09.2024 athensvoice.gr

«Σοφοῦ παρ’ ἀνδρὸς προσδέχου συμβουλίαν»     «Μὴ πᾶσιν εἰκῇ τοῖς φίλοις πιστεύεται»
(Μαθητική πινακίδα από την Αίγυπτο (2ος αι. μ.Χ.), Βρετανικό Μουσείο).

Η νοοτροπία του «Αφήστε τα παιδιά να εκφραστούν» οδηγεί στην παιδική ασυδοσία, προθάλαμο της βίας και της εγκληματικότητας.  Η μουσική και τα τραγούδια του συρμού με ύβρεις, υποβαθμίζουν την γυναίκα και καλούν την νεολαία στην παρανομία.
Κι έτσι βλέπουμε στις σχολικές αίθουσες, στα προαύλια, στις πλατείες, κατά μόνας ή σε συμμορίες, ανηλίκους -αγόρια ή κορίτσια- να ασκούνται στην κακοποίηση συμμαθητών, γρονθοκοπώντας ή μαχαιρώνοντας ή ακόμα και πυροβολώντας.
Βλέπουμε φιλάθλους ανήλικους ή έφηβους να ξυλοκοπούν ή να μαχαιρώνουν μέχρι θανάτου, αγνώστους διαφορετικής ομάδος.
Βλέπουμε συμμορίες καθοδηγούμενων φιλάθλων, να κλείνουν πολεμικά ραντεβού με καθοδηγούμενες συμμορίες αντιπάλων ομάδων και να επιδίδονται με βαθύ μίσος, σε μάχες μέχρις εσχάτων.  
Βλέπουμε συμμορίες μασκοφόρων να καταστρέφουν ξένες περιουσίες, ή να καταλαμβάνουν ακίνητα που δεν τους ανήκουν.
Ακούμε παρέες νεολαίας να διέρχονται κυρίως την νύχτα τις γειτονιές, ουρλιάζοντας άναρθρα και βρίζοντας προκειμένου να ενοχλήσουν και να προκαλέσουν.

Το άκρον άωτον όμως είναι η διατράνωση της επιτυχίας τους. Φωτογραφίζουν και βιντεοσκοπούν τα αιμόφυρτα θύματα τους, προκειμένου να διαφημίσουν το κατόρθωμα τους στο  διαδίκτυο.
Αυτή η τελευταία αποτρόπαιη ενέργεια οδηγεί στο συμπέρασμα πως δεν πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρόκειται για ανθρωποειδή ύαινες, θανατηφόρους ιούς,  που εκτρέφει η κοινωνία κοιμώμενη τον ύπνο του δικαίου, προκειμένου να αυτοκαταστραφεί.
Δεν είναι αθώα ή παραστρατημένα παιδιά, που χρειάζονται νουθεσία και καθοδήγηση. Δεν κυλάει αίμα στις φλέβες τους αλλά δηλητήριο. Δεν είναι ασθενείς που μπορεί να θεραπευτούν. Κακοφορμισμένες μεταστατικές πληγές είναι που χρειάζονται άμεσα χειρουργικές επεμβάσεις.

Κάποτε πριν από πολλά χρόνια σε ηλικία περίπου 10+ ετών, επιστρέφοντας ένα απόγευμα από τον κήπο μας έκανα την αποκοτιά να πάρω δύο αμπουρνέλες (κορόμηλα), που είχαν πέσει στο χώμα από μια αμπουρνελιά δίπλα στον δρόμο. Γύρισα στο σπίτι και πριν περάσει πολύ ώρα ήρθε ο αγροφύλακας, ο οποίος έκανε παρατήρηση στον πατέρα μου διότι, έκλεψα ξένες αμπουρνέλες. Από χάμω τις είχα πάρει, δηλαδή ήσαν άχρηστες. Τις χρησιμοποιούσαμε σαν μπίλιες σε παιχνίδια μας στα διαλλείματα του Δημοτικού σχολείου. Από την υπερβολική αυστηρότητα λοιπόν, αφού εξέλιπεν ο σεβασμός, φτάσαμε σήμερα στην ασυδοσία.

«Με βάση τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, υποθέσεις με παραβατικές συμπεριφορές το 2020 έφτασαν τις 4.229,  το 2023 στις 6.780 με 6.150 συλλήψεις, ενώ από Ιανουάριο έως Αύγουστο του 2024 είχαμε  9.000 συλλήψεις ανηλίκων.»        Μιχάλης Καραμαλάκης, τέως αρχηγός αστυνομίας, δημοτικός σύμβουλος Ηρακλείου.

Καθημερινά παρουσιάζονται περιστατικά  στα δελτία ειδήσεων και συζητούνται στις ενημερωτικές εκπομπές.
Δυστυχώς οι κυβερνήσεις και η Βουλή πολιτεύονται και νομοθετούν με τον φόβο του πολιτικού κόστους, ενώ οι εντεταλμένες αρχές ασκούν τα καθήκοντα τους με τον φόβο μην μπλέξουν.  Εν ολίγοις παντού φόβος.
Να μην ξαφνιαστούμε λοιπόν αν, στην προσπάθεια ανάκαμψης και αυτοκάθαρσης της κοινωνίας, ξυπνήσουμε ένα πρωί και η χώρα μας κυβερνάται από ένα θεοκρατικό καθεστώς, βλέπε Ιράν που η γυναίκα είναι πράγμα και αν «ατιμάσει» την οικογένεια, πρέπει να την σκοτώσει ο πατέρας ή ο αδελφός, ή ένα δικτακτορικό καθεστώς τύπου Β. Κορέας που όποιος δεν χειροκροτεί δυνατά ή δεν κλαίει σπαραξικάρδια ανάλογα με το γεγονός στημένος σε παράταξη για ώρες, αποσύρεται.
Το άλλο ενδεχόμενο είναι, αφού οι αρμόδιοι δεν μπορούν, ή εμποδίζονται, ή δεν θέλουν να διαχειριστούν επιτυχώς την πληθωρική επικαιρότητα ή να επιβάλλουν την τάξη, επιτακτική ανάγκη επιβίωσης θα οδηγήσει στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, σε οπλοφορία ακόμα και των ανθρώπων του καναπέ που σε ένα ξέσπασμα θυμού, θα παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους.   
«ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι᾽ αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός.»
Όποιος δεν είναι ικανός να συμμετέχει σε μια κοινότητα ή δεν του χρειάζεται επειδή είναι αυτάρκης, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μέρος της πόλης και κατά συνέπεια είναι ή άγριο ζώο ή θεός.  Αριστοτέλης Πολιτικά
Και επειδή ο θεός είναι μοναδικός και δεν κοπιάρεται, μένει το θηρίο.  
                                                  
                                             «Βάλτε επιτέλους όρια στην παιδική παντοδυναμία».      Άλντο Ναουρί                                    



Αθήνα  13 Νοεμβρίου  2024                                                              Ε Θ Α Ι Ο Σ