ΑΛΛΟΚΟΤΕΣ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ήθελα κάποτε να γράψω ένα βιβλίο
ιστορίες αλλόκοτες το κοινό να διαβάσει.
Στης ζωής τα παράξενα με χιούμορ και μπρίο
vα μπορούσε καθένας σας μια βραδιά να περάσει.
 
Δρόμος ατέλειωτος ο βίος μας μοιάζει.
στο ξεκίνημα άσφαλτος το οδόστρωμα ίσιο,
μα διαβαίνεται γρήγορα χωρίς έννοιες να βάζει,
το μουτράκι τ΄ αμούστακο το μυαλό το παιδίσιο.

Στην σειρά χωματόδρομος του χειμώνα προβάλει,
μονοπάτια κακόβολα κι άλλα δύσκολα μέρη.
Βαλτοτόπι σε κίνδυνο την ζωή θα την βάλει
και αλλοίμονο σ΄ όποιονε  να περάσει δεν ξέρει.
 
Συνεχίζει ανώμαλος δρόμος με ανηφόρα
με τσουκνίδες, σκαλώματα, με λακκούβες και γλίστρες.
Φορεσιά που ν΄ ανθίσταται, πανοπλία μια φόρα
και μην κλείνεις τα ώτα σου σε Σειρήνες και Κίρκες.
 
Μα για δέσ’τηνε φίλε μου κι  απ’ την άλλη την όψη
και θυμήσου το θέατρο κείνη την κωμωδία,
που στα χείλη σου έρχεται το μυαλό σου σαν κόψει,
στην παρέα χαρούμενη να πεις μια ιστορία.

 Κωμωδία ατέλειωτη στην πλευρά της ετούτη,
πράξη μία να παίζεται εν παντί κάθε μέρα.
Να γελάς δεν χρειάζονται ομορφιές ούτε πλούτη,
λίγου χιούμορ διάθεση και για κέφι αέρα.
 
Να γελάς για τους άλλους δεν θέλει σοφία,
είναι εύκολο νά ΄βρεις στον καθένα χουνέρι,
μα να γελάς με λόγου σου  είναι φιλοσοφία,
καθείς κατά τον Αίσωπο δύο τας πήρας φέρει.
 
Μ΄ώστε διότι και γιατί συμπέρασμα δεν βγαίνει,
έστω κι αν προσπαθήσουμε γι΄αυτό όλοι μαζί.
Υψώνοντες ερώτημα αναπάντητο μένει,
τι θα ΄τανε καλύτερα, να ζει κανείς ή να μην ζεί ;

                                                                                                                   ΕΘΑΙΟΣ