Πληγωμένα Συναισθήματα
78 Ε΄ ΕΣΣΟ. Ο ήχος της φωνής μου αντιλαλούσε σ΄όλη την Νέα Αλικαρνασσό τους στίχους του ύμνου της ξακουστής Μακεδονίας. Μαζί με τις φωνές και των υπολοίπων ΥΕΑ, ο δημιουργούμενος αχός παλλόμενος σε υψηλές συχνότητες, έφερνε ανατριχίλα και δημιουργούσε κορεσμό στην ατμόσφαιρα της ΣΕΑΠ. Καθώς προσπαθούσαμε ο καθένας να ακουστεί δυνατότερα από τους άλλους, τα λόγια περνούσαν πρώτα από την καρδιά και στην συνέχεια έκαναν μακροβούτι στην ψυχή. Εκεί στα βάθη της αποκτούσαν την δύναμη της βροντής. Τον τραγουδούσαμε λοιπόν περιφερόμενοι τροχάδην και περιστρεφόμενοι στην άγια πλατεία. Τον τραγουδούσαμε σημειωτόν μπροστά στα εστιατόρια σε κάθε κλήση φαγητού. Τον τραγουδούσαμε στην πορεία προς τα δυό αοράκια και τον προφήτη Ηλία. Τον τραγουδήσαμε κατ΄ επανάληψη στον καταυλισμό.
Ήταν ο αγαπημένος μας ύμνος. Ακόμα είναι. Κάθε που μου έρχεται να τον σιγοψιθυρίσω, ένα ύπουλο δάκρυ τρεμοπαίζει στην κόγχη του αριστερού μου ματιού. Του αριστερού που είναι αδύναμο και συναισθηματικό. Ύστερα όμως από τις πάπιες των Πρεσπών που στις 17-6-18 κολύμπησαν χαρούμενες στα νερά τους, η σταγόνα, το δάκρυ έγινε χείμαρρος.
Μετά από τόση αγάπη, τόσο τραγούδι, τόση συναισθηματική έξαρση, τόση πίστη, τόση προσμονή, πως να σε ξεχάσω κυρά μου. Μακεδονία μου. Ναι δική μου, κι ας είμαι Κρητικός, δεν σε ξεχωρίζω μέσα στην ψυχή μου. Τόσοι αγώνες, τόσοι νεκροί, τόσοι Έλληνες που υποκλίθηκαν και υποκλίνονται μπροστά σου.
Είναι γνωστό πως ο τόπος αυτός, η Μακεδονία μας, φτάνει μέχρι το Μοναστήρι. Εκεί ήταν η χώρα των Παιόνων. Οι Παίονες ήσαν Ελληνικά φύλα υπό την κυριαρχία του Μ. Αλεξάνδρου, οι οποίοι με την πάροδο των χρόνων ενσωματώθηκαν και αφομοιώθηκαν. Του Έλληνα Μ. Αλεξάνδρου. Ναι του Έλληνα, όχι αυτού των ανοήτων που έγιναν επικίνδυνοι στην προσπάθεια τους να κάνουν τον ήλιο να ανατέλλει από την δύση. Όπως κάποιοι όμοιοι τους που προσπαθούν να πείσουν σήμερα, τον 21ο αιώνα, ότι η Γη είναι επίπεδη. Μα δεν έχει αυτός ο λαός τιμή; Απαρνούνται τους προγόνους και την όποια ιστορία έχουν. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των παππούδων τους. Έστω να ονομαστεί όλη η χώρα που σήμερα κατέχουν αυτά τα Σλαβικά φύλα, Βόρεια Μακεδονία κι ας περιλαμβάνει μόνο ένα μικρό κομμάτι της. Η ιθαγένεια όμως γιατί όχι Σλαβική; Η Βουλγαροσλαβική γλώσσα τους γιατί να ονομάζεται Μακεδονική; Δεν υπήρξε ποτέ Μακεδονική γλώσσα. Όλοι Ελληνικά μιλούσαν τότε, την εποχή που εκείνοι δεν ήσαν εκεί και προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Ελληνικά με ιδιωματισμούς όπως σήμερα τα Κρητικά, τα Ποντιακά, τα Βλάχικα, όπως τότε η Αττική και η Ιωνική διάλεκτος.
Θα μου πει κάποιος ο,τι πίσω από κάθε κίνηση στην διεθνή σκακιέρα μπορεί να κρύβονται σκοπιμότητες και στόχοι μη ανακοινώσιμοι. Μέχρι ενός σημείου το καταλαβαίνω. Όταν όμως η εξωτερική πολιτική άπτεται θεμάτων εθνικής ταυτότητος ή θεμάτων εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας, έ τότε δεν τίθεται θέμα συζήτησης. 
«Ουέ υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί», τώρα την χαρίζεται την Ελληνίδα κόρη σ΄αυτούς που ήρθαν στην περιοχή τον 7ο μ.Χ. αιώνα, χίλια σχεδόν χρόνια μετά τον Στρατηλάτη.
Υποκριτές και κακόβουλοι, που νομοθετείτε απαγορεύσεις εκφοράς προσωπικής γνώμης και κρίσης με την απειλή του Εισαγγελέα, αν η κρίση είναι αρνητική για ότι εσείς προωθείτε. Και μεταξύ άλλων προωθείτε και τις θέσεις αυτών που ονειρεύονται την μεγάλη Μακεδονία βάζοντας την χώρα σε περιπέτειες. Υπενθυμίζω πως η Ελλάδα έφτασε ως τα σήμερα, διότι οι Σπαρτιάτισσες μάνες παρέδιδαν την ασπίδα στον γιό με την ρήση «ή ταν, ή επι τας», διότι οι Αθηναίοι πολεμούσαν τραγουδώντας τον παιάνα «Ίτε παίδες Ελλήνων...», διότι οι Μακεδόνες πίστευαν πως «όσα δεν λύνονται κόβονται». Τ΄ακούτε μωρέ; Τ΄ακούτε κι εσείς που τραγουδούσατε μαζί μου;
ΕΘΑΙΟΣ |