Εβδομάδα των σκολώ.

Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μαχαίρα.
Μεγάλη Τρίτη,  ο Χριστός εκρίθη.
Μεγάλη Τετάρτη, ο Χριστός εχάθη.
Μεγάλη Πέμπτη, ο Χριστός ευρέθη.
Μεγάλη Παρασκή, ο Χριστός στο καρφί.
Μεγάλο μου Σαββάτο και πως θα σε περάσω,
απού ΄χεις πέντε ταχινές και πέντε μεσημέρια
Και πέντε απομεσήμερα κι ακόμη έχεις μέρα.

Πέρασε μια βδομάδα, η εβδομάδα των παθών.
Τι σημαίνουν αυτές οι μέρες στην ψυχή και την καρδιά του Χριστιανού;
Είναι μέρες θλίψης ή μέρες γιορτής;  
Φυσικά θλιβόμαστε  βλέποντες, την εν σταυρώ θεία κένωσιν, εκείνου που κατανοεί τα υπερκόσμια, τα υποχθόνια και γαληνεύει την ψυχή.
Θλιβόμαστε για τον πόνο της ασπόρως συλλαβούσης γυνής που βλέπει το τέκνον της άπνουν επί ξύλου κρεμάμενο για να εξαγοράσει όλους εμάς εκ της κατάρας του νόμου. Για τον πόνο της κατά την σφράγιση του όλβιου τάφου.
Όμως μην πλανάσθε Ιουδαίοι, ίδε ο ναός ον υμείς ελύσατε. Αντί του μάνα δώσατε χολή, αντί του ύδατος όξος αντί του αγαπάν σταυρόν  προσηλώσατε. Γι΄ αυτό και εκείνος «ουκέτι στέγει», αλλά κάλεσε τα έθνη τα οποία και τον δοξάζουν εις τον αιώνα.
Αλλά και γιορτάζουμε, γιατί αυτό το υπέρτατο πνεύμα επέστρεψε στον δικό του άχωρο χώρο, γλύτωσε από τους σταυρωτές,  ο άδης   επικράνθη , και οι χοροί των αγγέλων εξέστησαν.

Μέγα Σάββατον.
Από το πρωί καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι αλλάζει στην ατμόσφαιρα, κάτι δεν ταιριάζει με ότι συνηθίσαμε ως τα σήμερα, λες και όλοι είναι έξω από τα νερά τους. Η αίσθηση είναι της οσμής του γκαζιού κοντά σε αναμμένο σπίρτο. Στα αυτιά φτάνουν ήχοι ωδίνων όρους. Βοή που προηγείται του σεισμού ερεθίζει την ακοή. Καταλαβαίνεις πως η φύση κοιλοπονεί. Κοιλοπονεί πέρα από τα ανθρώπινα, πάνω από την λογική.  Η διαφορά με τις προηγούμενες ημέρες εμφανής. Κάτι ο θρήνος, κάτι το πένθος, σε συνδυασμό με την νηστεία της μεγάλης σαρακοστής και την εγκράτεια της μεγάλης εβδομάδος παίζουν τον ρόλο του φρένου σε ένα δρομέα γονυκλινή στο ταρτάν, έτοιμο να ξεχυθεί και να σπάσει όλα τα ρεκόρ.
Τα κορίτσια επιστρέφοντα του μνημείου πέρασαν νωρίς το πρωί σιωπηλά και κρύφτηκαν δια τον φόβο των Ιουδαίων. Αυτή η αναστάτωσή τους είναι που ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα, που έφερε ταχυκαρδία στην προσμονή της φουνάρας και του κόκκινου αυγού. «Ανάστα ο Χριστός», αλλά ποιος το άκουσε;  Τί κι αν χτύπησαν τα στασίδια, τι κι αν κούνησαν ο πολυέλαιοι, τι κι αν σκορπίστηκαν δαφνόφυλλα.

Θα περιμένουμε λοιπόν ως το βράδυ, κάπου εκεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα που θα χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες, αναγγέλλουσες τον αφυπνώσαντα. Τότε που κάθε οικογένεια, θα ξεκινήσει σύσσωμη για την εκκλησία με τις λαμπάδες στα χέρια, οι νέοι λευκές οι μεγάλοι καφέ χρώματος και στην εξώπορτα ο πατέρας θα βάλει φωτιά στην αστοιβίδα ή στο αχινοπόδι  για να κάψει τον Ιούδα.  Τότε που σχεδόν ταυτόχρονα μπροστά σε όλα τα σπίτια του χωριού θα ανάβουν μικρές φωτιές.  
Τούτο το Σάββατον εστί το υπερευλογημένον.
 
Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι οι φουνάρες (οι οποίες έπαιζαν τον ρόλο της  Μινωϊκής φρυκτωρίας για την μετάδοση στα βουνά και στα πέρατα, του χαρμόσυνου αγγέλματος), δημιουργούσαν ανταγωνισμό και ιδιότυπη έχθρα ανάμεσα στις νεολαίες των παρακείμενων χωριών. Συχνά πυκνά γίνονταν επιθέσεις Μ. Πέμπτη & Μ. Παρασκευή αργά το βράδυ με φλεγόμενα βέλη για να την κάψουν. Για τον λόγο αυτό φυλάσσονταν ολονυχτίς από σκοπιές.
Πάνω στα ξύλα έμπαινε ο Ιούδας κρεμασμένος έτσι όπως τελείωσε την ζωή του και ο Χριστιανός τον εκδικείται για την προδοσία καίγοντας τον.
Προδοσία;  Δεν είμαι σίγουρος αν ο Ιούδας πρέπει να λογάται ως ο μεγαλύτερος προδότης ή ο μεγαλύτερος άγιος της Χριστιανοσύνης.  Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης κουβέντας.

---

Τούτο το Σάββατο είναι που εκεί στον Ξιδά, ενώ άναβε την Φουνάρα ο Κωστής, άρπαξαν φωτιά τα μπλαχατζίκια που είχε βάλει στην τσέπη στο καινούριο του σακάκι. Κι έμεινε χωρίς σακάκι ο Κωστής εκείνη την Λαμπρή προ αμνημονεύτων  χρόνων.
 
Κι εμείς τώρα εδώ, εσώκλειστοι στην κατ΄οίκον εκκλησία μας.  Όχι δια τον φόβο των Ιουδαίων αλλά δια τον φόβο του covid-19.  Προσέχουμε για να έχουμε.
 
Άλλωστε ο Δαβίδ στον 102 ψαλμό τελειώνει,  «…. ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας αὐτοῦ εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον».
Ο θεός είναι πνεύμα και το πνεύμα «όπου θέλει πνεί»  (Ιωάν. 3,8)  και ο ίδιος όμως ο Χριστός ας θυμηθούμε πως απάντησε σε ερώτηση της Σαμαρείτιδος. «Έρχεται ο καιρός που ο θεός δεν θα λατρεύεται ούτε μόνο στα Ιεροσόλυμα ούτε μόνο στο όρος Γκεριζίμ» Ιωαν.  4.21

Δεν θα μας σώσουν τα ευλαβικά έθιμα αλλά η ολόψυχη και με επίγνωση πνευματική λατρεία του Θεού.
Με τις ψυχές μας γαληνεμένες από το άφραστον θαύμα, στέλνουμε  στο ΣΥΜΠΑΝ  λίγη απ΄ την αγάπη που σήμερα ξεχειλίζει τις καρδιές μας.
 
Κι εκεί που γαληνεύω, να  σου στις ειδήσεις φανατισμένοι ποιμένες και ποίμνιο που σπάνε την καραντίνα.  Δεν θα με αφήσουν να γιορτάσω την ανάσταση με αγάπη.

"Θου Κύριε  φυλακήν τω στόματί μου".  Ψαλμός 140

Σκολώ         :  σκολών, σχολών εκ του σχόλη-αργία.
Αστοιβίδα :  φρύγανο.
Φουνάρα  :  υπερμεγέθης φωτιά μιας τεράστιας θημωνιάς ξερών ξύλων. Κάποια  χρονιά στο   
                           κάποτε, το ύψος του σωρού έφτασε τα εννέα μέτρα ύψος.
Μπλαχατζίκια : αυτοσχέδιες κροτίδες με μπαρούτι.

                                                                                                                        Ε  Θ  Α  Ι  Ο  Σ