Τι σχέση έχει, ο χρόνος με ένα ποτάμι;
Και τα δύο δεν γυρίζουν πίσω !!!!!
«Θα ήθελα να συζητήσω το θέμα αν ο χρόνος έχει μια αρχή και αν θα έχει και ένα τέλος. Όλες οι ενδείξεις μοιάζουν να δείχνουν, ότι το Σύμπαν δεν υπήρχε πάντα, αλλά είχε μια αρχή περίπου πριν από 15 δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτή είναι ίσως η πιο αξιοσημείωτη ανακάλυψη της σύγχρονης Κοσμολογίας. Σήμερα την αποδεχόμαστε σχεδόν όλοι. Δεν είμαστε όμως ακόμη σίγουροι αν το Σύμπαν θα έχει ένα τέλος. ……ακόμη και αν το Σύμπαν φτάσει σ' ένα τέλος, αυτό δεν θα συμβεί τουλάχιστον πριν περάσουν 12 δισεκατομμύρια χρόνια ακόμη….. Stephen Hawking www.physics4u.gr
Δεν υπάρχει φιλόσοφος, που δεν ανάλωσε χρόνο ασχολούμενος με τον χρόνο. Τον στόλισαν με διάφορα επίθετα όπως Πανδαμάτωρ, Πανολετήρ, Πανθεραπευτής κλπ. Δεν υπάρχει φυσικός που δεν προβληματίστηκε με το παράδοξο των διδύμων.
Κατά τη φυσική ο χρόνος είναι διάσταση. Η 4η διάσταση. Υπάρχει για να επιτρέπει σε δύο όμοια γεγονότα που συμβαίνουν στο ίδιο σημείο του χώρου να διακρίνονται μεταξύ τους. (πχ) στην Γη, (στην πόλη Α, στην περιοχή Χ επί της οδού Ω) ή ακριβέστερα σε γεωγραφικές συντεταγμένες φ= ….. Βόρειο και λ= ….. Ανατολικό (κατάδειξη του χώρου) κτίστηκε ένα σπίτι 150 τ.μ. με μήκος 15 m (1η διάσταση), πλάτος 10 m (2η διάσταση) και ύψος 4,20 m (3η διάσταση). Για να διαχωρίσουμε το συγκεκριμένο σπίτι από άλλα όμοια που χτίστηκαν στο ίδιο σημείο, απαιτείται και ο προσδιορισμός του πότε. Το 2000 π.χ.; Το 15 μ.χ.; το 1800 μ.χ.; Όχι. Χτίστηκε κατά την σημερινή επικρατούσα χρονολογική μέτρηση, 15 Ιουλίου 2008 μ.χ. (4η διάσταση, κατάδειξη του χρόνου). Τώρα έχουμε ταυτοποιήσει απόλυτα σε διαστημικό επίπεδο το συγκεκριμένο σπίτι και ξέρουμε για ποιό μιλάμε. Τώρα σε αυτό μπορούμε να δεχτούμε διαπλανητική και διαστρική αλληλογραφία.
Η εμπειρία καθενός δείχνει ότι ο χρόνος ρέει όπως ένα ποτάμι ισοταχώς από το παρελθόν προς το μέλλον. Η ρήση το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω φαίνεται να έχει απόλυτη εφαρμογή και στον χρόνο. Δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να επιστρέψει στο παρελθόν. Υπάρχει μία και μόνο κατεύθυνση. Μπροστά. Και είναι υποχρεωτική. Δεν υπάρχει ούτε στάση. Δεν μπορεί να μείνει κάτι στο σήμερα το 2015, για δέκα ας πούμε χρόνια. Δεν επιτρέπεται. Σε δέκα χρόνια το κάτι θα είναι στο 2025. Εκτός και αν, εν τω μεταξύ φτάσει το τέλος της περιόδου ζωής του και θα πρέπει να μεταστοιχειωθεί. Δεν μπορεί το νερό από τις πηγές να βρεθεί στις εκβολές. Θα ακολουθήσει την ροή όλης της διαδρομής της κοίτης. Ο χρόνος όπως το νερό, ρέει ανάμεσα στα χέρια μας και δεν μπορούμε να τον πιάσουμε.
Ένας από τους ορισμούς που έχει δοθεί στον χρόνο είναι: «μη χωρικό γραμμικό συνεχές στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη».
Αυτή η ευθύγραμμη, μη αναστρέψιμη μετακίνηση, από ένα σημείο του χώρου σε ένα άλλο, η αδυσώπητη πορεία προς τα εμπρός, ονομάστηκε βέλος του χρόνου από τον αστρονόμο Αρθούρο Έντιγκντον το 1927.
Έχουν περάσει 13,82 δις. χρόνια από την μεγάλη έκρηξη και το σύμπαν σε πείσμα των βαρυτικών νόμων όχι μόνο συνεχίζει να κινείται, αλλά επιταχύνει.
Εάν όμως υποθέσουμε ότι, η κίνηση του σύμπαντος είναι κυκλική κατά την κυκλική και περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων, κατά τούτο η διαστολή του (διαστολή σημαίνει ευθύγραμμη μετακίνηση) δεν είναι διαστολή αλλά περιφορά, ή καλύτερα τροχιά.
Η Γή περιφέρεται σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τον ήλιο. Ο ήλιος ομοίως, με ένα ταξίδι στην περιφέρεια του γαλαξία που διαρκεί 250 εκατομμύρια χρόνια. Ο γαλαξίας περιφέρεται μέσα στο σύμπαν.
Όπως είναι γνωστό η κίνηση της Γής επί της ελλειπτικής, είναι ανισοταχής σε γραμμική μέτρηση, με μεγαλύτερη ταχύτητα στο περιήλιον (κοντά στον ήλιο), και μικρότερη στο αφήλιον (μακριά από τον ήλιο).
«Θα ήθελα να συζητήσω το θέμα αν ο χρόνος έχει μια αρχή και αν θα έχει και ένα τέλος. Όλες οι ενδείξεις μοιάζουν να δείχνουν, ότι το Σύμπαν δεν υπήρχε πάντα, αλλά είχε μια αρχή περίπου πριν από 15 δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτή είναι ίσως η πιο αξιοσημείωτη ανακάλυψη της σύγχρονης Κοσμολογίας. Σήμερα την αποδεχόμαστε σχεδόν όλοι. Δεν είμαστε όμως ακόμη σίγουροι αν το Σύμπαν θα έχει ένα τέλος. ……ακόμη και αν το Σύμπαν φτάσει σ' ένα τέλος, αυτό δεν θα συμβεί τουλάχιστον πριν περάσουν 12 δισεκατομμύρια χρόνια ακόμη….. Stephen Hawking www.physics4u.gr
Δεν υπάρχει φιλόσοφος, που δεν ανάλωσε χρόνο ασχολούμενος με τον χρόνο. Τον στόλισαν με διάφορα επίθετα όπως Πανδαμάτωρ, Πανολετήρ, Πανθεραπευτής κλπ. Δεν υπάρχει φυσικός που δεν προβληματίστηκε με το παράδοξο των διδύμων.
Κατά τη φυσική ο χρόνος είναι διάσταση. Η 4η διάσταση. Υπάρχει για να επιτρέπει σε δύο όμοια γεγονότα που συμβαίνουν στο ίδιο σημείο του χώρου να διακρίνονται μεταξύ τους. (πχ) στην Γη, (στην πόλη Α, στην περιοχή Χ επί της οδού Ω) ή ακριβέστερα σε γεωγραφικές συντεταγμένες φ= ….. Βόρειο και λ= ….. Ανατολικό (κατάδειξη του χώρου) κτίστηκε ένα σπίτι 150 τ.μ. με μήκος 15 m (1η διάσταση), πλάτος 10 m (2η διάσταση) και ύψος 4,20 m (3η διάσταση). Για να διαχωρίσουμε το συγκεκριμένο σπίτι από άλλα όμοια που χτίστηκαν στο ίδιο σημείο, απαιτείται και ο προσδιορισμός του πότε. Το 2000 π.χ.; Το 15 μ.χ.; το 1800 μ.χ.; Όχι. Χτίστηκε κατά την σημερινή επικρατούσα χρονολογική μέτρηση, 15 Ιουλίου 2008 μ.χ. (4η διάσταση, κατάδειξη του χρόνου). Τώρα έχουμε ταυτοποιήσει απόλυτα σε διαστημικό επίπεδο το συγκεκριμένο σπίτι και ξέρουμε για ποιό μιλάμε. Τώρα σε αυτό μπορούμε να δεχτούμε διαπλανητική και διαστρική αλληλογραφία.
Η εμπειρία καθενός δείχνει ότι ο χρόνος ρέει όπως ένα ποτάμι ισοταχώς από το παρελθόν προς το μέλλον. Η ρήση το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω φαίνεται να έχει απόλυτη εφαρμογή και στον χρόνο. Δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να επιστρέψει στο παρελθόν. Υπάρχει μία και μόνο κατεύθυνση. Μπροστά. Και είναι υποχρεωτική. Δεν υπάρχει ούτε στάση. Δεν μπορεί να μείνει κάτι στο σήμερα το 2015, για δέκα ας πούμε χρόνια. Δεν επιτρέπεται. Σε δέκα χρόνια το κάτι θα είναι στο 2025. Εκτός και αν, εν τω μεταξύ φτάσει το τέλος της περιόδου ζωής του και θα πρέπει να μεταστοιχειωθεί. Δεν μπορεί το νερό από τις πηγές να βρεθεί στις εκβολές. Θα ακολουθήσει την ροή όλης της διαδρομής της κοίτης. Ο χρόνος όπως το νερό, ρέει ανάμεσα στα χέρια μας και δεν μπορούμε να τον πιάσουμε.
Ένας από τους ορισμούς που έχει δοθεί στον χρόνο είναι: «μη χωρικό γραμμικό συνεχές στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη».
Αυτή η ευθύγραμμη, μη αναστρέψιμη μετακίνηση, από ένα σημείο του χώρου σε ένα άλλο, η αδυσώπητη πορεία προς τα εμπρός, ονομάστηκε βέλος του χρόνου από τον αστρονόμο Αρθούρο Έντιγκντον το 1927.
Έχουν περάσει 13,82 δις. χρόνια από την μεγάλη έκρηξη και το σύμπαν σε πείσμα των βαρυτικών νόμων όχι μόνο συνεχίζει να κινείται, αλλά επιταχύνει.
Εάν όμως υποθέσουμε ότι, η κίνηση του σύμπαντος είναι κυκλική κατά την κυκλική και περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων, κατά τούτο η διαστολή του (διαστολή σημαίνει ευθύγραμμη μετακίνηση) δεν είναι διαστολή αλλά περιφορά, ή καλύτερα τροχιά.
Η Γή περιφέρεται σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τον ήλιο. Ο ήλιος ομοίως, με ένα ταξίδι στην περιφέρεια του γαλαξία που διαρκεί 250 εκατομμύρια χρόνια. Ο γαλαξίας περιφέρεται μέσα στο σύμπαν.
Όπως είναι γνωστό η κίνηση της Γής επί της ελλειπτικής, είναι ανισοταχής σε γραμμική μέτρηση, με μεγαλύτερη ταχύτητα στο περιήλιον (κοντά στον ήλιο), και μικρότερη στο αφήλιον (μακριά από τον ήλιο).
|
Εν αντιθέσει αυτής της ανισοταχούς γραμμικής κίνησης, κατά τον δεύτερο νόμο του Κέπλερ, η επιβατική ακτίνα (η ευθεία που συνδέει Ήλιο & Γή) σε ίσους χρόνους διαγράφει ίσα εμβαδά, όπως φαίνεται και στο σχήμα. Σε ίσους χρόνους καλύπτει ίσες επιφάνειες.
Το ίδιο μπορεί και θα πρέπει να συμβαίνει στην κίνηση του σύμπαντος. (Λόγω της θεωρίας των πολλαπλών κόσμων, όταν εδώ λέμε σύμπαν, εννοούμε ότι υπάρχει στο παντού, όσα χωράει ο νούς). Επειδή όμως εμείς λόγω ασύλληπτων νοητικά αποστάσεων, μπορούμε να αντιληφθούμε μόνο την γραμμική κίνηση και όχι την τροχιά, θεωρούμε ότι διαστέλλεται, δηλαδή ότι, κάθε σημείο του κινείται μόνο σε ευθεία γραμμή. Άλλωστε η κυκλική κίνηση (η καμπύλη) στο άπειρο, μετρούμενη σε τμήματα, μόνο απόλυτα ευθύγραμμα θα βρεθούν. Να μην ξεχνάμε ότι οι παράλληλες ευθείες γραμμές, τέμνονται στο άπειρον. Με την σκέψη αυτή θα μπορούσε να εξηγηθεί και η ξαφνική επιτάχυνση. Να οφείλεται δηλαδή στην ανισοταχή γραμμική κίνηση επί τροχιάς. |
Η ίδια η μετακίνηση αυτή καθαυτή δημιουργεί τον χρόνο. Για να υπάρχει χρόνος θα πρέπει να υπάρχει κίνηση. Να υπάρχει ροή, να υπάρχει ζωή. Ελλείψει αυτών ο χρόνος σταματά. “Τα πάντα ρει” κατά τον Ηράκλειτο.
Κατά τον Αριστοτέλη «ούκ έστιν άνευ κινήσεως και μεταβολής χρόνος.»
Η έννοια της θερμοδυναμικής ασυμμετρίας του χρόνου ορίζει το παρελθόν ως κατάσταση χαμηλής εντροπίας ενώ το μέλλον υψηλής. (εντροπία είναι η μεταβολή κατάστασης προς την αταξία που όμως δημιουργεί νέα ισορροπία, νέα τάξη, π.χ. λιώσιμο πάγου). Και με αυτή την έννοια προϋπόθεση είναι η κίνηση.
Ο αστρονόμος Έντουιν Χάμπλ το 1929 παρατήρησε ότι, οι γαλαξίες γύρω μας κινούνται και απομακρύνονται από εμάς.
«Έχει παρατηρηθεί ότι, τα αστέρια του Γαλαξία μας περιστρέφονται γύρω από το κέντρο του με ταχύτητες αντιστρόφως ανάλογες της απόστασής τους απ’ αυτό. H περιστροφή αυτή ονομάζεται διαφορική περιστροφή του Γαλαξία μας και διαφέρει κατά πολύ από την περιστροφή ενός στερεού σώματος. Για παράδειγμα, αν πάρουμε τρία αστέρια του Γαλαξία μας, σε διαφορετικά βάθη μέσα σ’ αυτόν, αλλά που να βρίσκονται πάνω στην ίδια γαλαξιακή ακτίνα, η θέση που θα έχουν μεταξύ τους με την πάροδο του χρόνου θα μεταβληθεί και δεν θα βρίσκονται αιωνίως πάνω σ’ αυτή την ακτίνα λόγω των διαφορετικών ταχυτήτων περιστροφής τους. Tα αστέρια κοντά στο κέντρο του Γαλαξία θα έχουν μεγαλύτερες ταχύτητες, ενώ εκείνα που θα είναι πιο απομακρυσμένα κινούνται βραδύτερα.» Μάνος Δανέζης O Γαλαξίας μας .
Να λοιπόν μια εξήγηση της διαρκούς απομάκρυνσης αστρικών σωμάτων και συστημάτων.
Τελικά τα πάντα στο σύμπαν κινούνται!! Τα πάντα ; Πως γίνεται αντιληπτή η κίνηση, αν δεν συγκριθεί με κάτι ακίνητο ή έστω κάτι κινούμενο πιο αργά; Άν δεν λάβουμε υπ΄όψιν "το πρώτο κινούν" του Αριστοτέλη;
Ο ιερός Αυγουστίνος έλεγε ότι ο χρόνος είναι μια ιδιότητα του σύμπαντος συνεπώς πριν από την δημιουργία του, δεν υπήρχε χρόνος.
Εμφανίστηκε με την δημιουργία, την έκρηξη-κίνηση και συνεχίζει να υπάρχει όσο διαστέλλεται-κινείται. Η ροή της κίνησης-διαστολής κάθε σημείου του, είναι προς μία κατεύθυνση χωρίς δυνατότητα διακοπής ή αντιστροφής. Μόλις το σύμπαν παγώσει ο χρόνος θα σταματήσει, ενώ μόλις αρχίσει την συρρίκνωση ο χρόνος θα κυλάει αντίστροφα. Αυτό για τα δικά μας δεδομένα σήμερα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό διότι δημιουργεί πολλά παράδοξα. Ότι συνέβη από το μπίγκ μπάνγκ μέχρι την παύση της διαστολής, θα ξανασυμβεί με αντίστροφη φορά. Η ζωή θα αρχίζει από αυτό που σήμερα λέμε θάνατο και θα τελειώνει επιστρέφοντας το βρέφος στην ίδια μήτρα από την οποία εξήλθε κατά την διαστολή. Το σύμπαν θα περπατήσει τον χρόνο αντίστροφα σαν να ξαναπερνάει από ένα δρόμο που σε κάθε σημείο του εξελίχθηκε κάποιο γεγονός. Το ίδιο γεγονός θα το ξαναδεί με την αντίθετη φορά. Όπως μια κινηματογραφική ταινία που παίζεται ανάποδα.
Ο Στήβεν Χόκινγκ λέει ότι η διαστολή του σύμπαντος είναι η αιτία για την κατεύθυνση του βέλους του χρόνου. Ο χρόνος αυξάνει επειδή διαστέλλεται το σύμπαν. Αυτό δημιουργεί όμως το εξής παράδοξο, όπως διαπίστωσε και ο ίδιος : Κάποτε το σύμπαν θα σταματήσει να διαστέλλεται, η βαρύτητα θα υπερισχύσει, οπότε θα αρχίσει να συστέλλεται. Τότε θα αλλάξει και η φορά του χρόνου. Αργότερα διαπίστωσε ότι ακόμα και αν αρχίσει να συστέλλεται το σύμπαν, η εντροπία θα συνεχίσει να αυξάνεται με αποτέλεσμα να μην αντιστραφεί ο χρόνος.
Αν πάλι δεχθούμε την θεωρία της ελλειπτικής, τότε οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην επανάληψη. Ο Πυθαγόρας, ο Αριστοτέλης, ο Νεύτων, ο Χριστός, ο Ναπολέων, εσύ, εγώ, όλοι, κάποια στιγμή θα επαναληφθούμε. Με προκαθορισμένα γεγονότα επαναφέροντας την ειμαρμένη, την μοίρα, το κισμέτ.
Κατά τον Αριστοτέλη «ούκ έστιν άνευ κινήσεως και μεταβολής χρόνος.»
Η έννοια της θερμοδυναμικής ασυμμετρίας του χρόνου ορίζει το παρελθόν ως κατάσταση χαμηλής εντροπίας ενώ το μέλλον υψηλής. (εντροπία είναι η μεταβολή κατάστασης προς την αταξία που όμως δημιουργεί νέα ισορροπία, νέα τάξη, π.χ. λιώσιμο πάγου). Και με αυτή την έννοια προϋπόθεση είναι η κίνηση.
Ο αστρονόμος Έντουιν Χάμπλ το 1929 παρατήρησε ότι, οι γαλαξίες γύρω μας κινούνται και απομακρύνονται από εμάς.
«Έχει παρατηρηθεί ότι, τα αστέρια του Γαλαξία μας περιστρέφονται γύρω από το κέντρο του με ταχύτητες αντιστρόφως ανάλογες της απόστασής τους απ’ αυτό. H περιστροφή αυτή ονομάζεται διαφορική περιστροφή του Γαλαξία μας και διαφέρει κατά πολύ από την περιστροφή ενός στερεού σώματος. Για παράδειγμα, αν πάρουμε τρία αστέρια του Γαλαξία μας, σε διαφορετικά βάθη μέσα σ’ αυτόν, αλλά που να βρίσκονται πάνω στην ίδια γαλαξιακή ακτίνα, η θέση που θα έχουν μεταξύ τους με την πάροδο του χρόνου θα μεταβληθεί και δεν θα βρίσκονται αιωνίως πάνω σ’ αυτή την ακτίνα λόγω των διαφορετικών ταχυτήτων περιστροφής τους. Tα αστέρια κοντά στο κέντρο του Γαλαξία θα έχουν μεγαλύτερες ταχύτητες, ενώ εκείνα που θα είναι πιο απομακρυσμένα κινούνται βραδύτερα.» Μάνος Δανέζης O Γαλαξίας μας .
Να λοιπόν μια εξήγηση της διαρκούς απομάκρυνσης αστρικών σωμάτων και συστημάτων.
Τελικά τα πάντα στο σύμπαν κινούνται!! Τα πάντα ; Πως γίνεται αντιληπτή η κίνηση, αν δεν συγκριθεί με κάτι ακίνητο ή έστω κάτι κινούμενο πιο αργά; Άν δεν λάβουμε υπ΄όψιν "το πρώτο κινούν" του Αριστοτέλη;
Ο ιερός Αυγουστίνος έλεγε ότι ο χρόνος είναι μια ιδιότητα του σύμπαντος συνεπώς πριν από την δημιουργία του, δεν υπήρχε χρόνος.
Εμφανίστηκε με την δημιουργία, την έκρηξη-κίνηση και συνεχίζει να υπάρχει όσο διαστέλλεται-κινείται. Η ροή της κίνησης-διαστολής κάθε σημείου του, είναι προς μία κατεύθυνση χωρίς δυνατότητα διακοπής ή αντιστροφής. Μόλις το σύμπαν παγώσει ο χρόνος θα σταματήσει, ενώ μόλις αρχίσει την συρρίκνωση ο χρόνος θα κυλάει αντίστροφα. Αυτό για τα δικά μας δεδομένα σήμερα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό διότι δημιουργεί πολλά παράδοξα. Ότι συνέβη από το μπίγκ μπάνγκ μέχρι την παύση της διαστολής, θα ξανασυμβεί με αντίστροφη φορά. Η ζωή θα αρχίζει από αυτό που σήμερα λέμε θάνατο και θα τελειώνει επιστρέφοντας το βρέφος στην ίδια μήτρα από την οποία εξήλθε κατά την διαστολή. Το σύμπαν θα περπατήσει τον χρόνο αντίστροφα σαν να ξαναπερνάει από ένα δρόμο που σε κάθε σημείο του εξελίχθηκε κάποιο γεγονός. Το ίδιο γεγονός θα το ξαναδεί με την αντίθετη φορά. Όπως μια κινηματογραφική ταινία που παίζεται ανάποδα.
Ο Στήβεν Χόκινγκ λέει ότι η διαστολή του σύμπαντος είναι η αιτία για την κατεύθυνση του βέλους του χρόνου. Ο χρόνος αυξάνει επειδή διαστέλλεται το σύμπαν. Αυτό δημιουργεί όμως το εξής παράδοξο, όπως διαπίστωσε και ο ίδιος : Κάποτε το σύμπαν θα σταματήσει να διαστέλλεται, η βαρύτητα θα υπερισχύσει, οπότε θα αρχίσει να συστέλλεται. Τότε θα αλλάξει και η φορά του χρόνου. Αργότερα διαπίστωσε ότι ακόμα και αν αρχίσει να συστέλλεται το σύμπαν, η εντροπία θα συνεχίσει να αυξάνεται με αποτέλεσμα να μην αντιστραφεί ο χρόνος.
Αν πάλι δεχθούμε την θεωρία της ελλειπτικής, τότε οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην επανάληψη. Ο Πυθαγόρας, ο Αριστοτέλης, ο Νεύτων, ο Χριστός, ο Ναπολέων, εσύ, εγώ, όλοι, κάποια στιγμή θα επαναληφθούμε. Με προκαθορισμένα γεγονότα επαναφέροντας την ειμαρμένη, την μοίρα, το κισμέτ.
|
Μόνο που δεν υπολογίσαμε την γωνία έκπτωσης (drift)!!! Την μαγική αυτή λέξη που δεν επιτρέπει την επανάληψη. Λόγω της έκπτωσης της ελλειπτικής κανένα σημείο στο σύμπαν δεν θα ξαναβρεθεί ποτέ στην ίδια θέση. «¨Οπως αποδείχτηκε μέσω παρατηρήσεων στην περίπτωση της τροχιάς του Ερμή, το περιήλιό του μετατοπίζεται κατά 2° κάθε αιώνα» www.foundalis.com/dep/phy/F1_gr.htm
Στην πραγματικότητα οι τροχιές των ουρανίων σωμάτων διαγράφουν σπείρες στο διάστημα. Όμως οι σπείρες πρέπει να αναπτύσσονται αρμονικά μέσα σε κάθε γαλαξιακό σύστημα ώστε να αποφεύγονται συγκρούσεις. Συγκρούσεις που δεν αποφεύγονται πάντα και εξηγούνται με την «κατά παρέκκλισιν κίνηση». Μια θεωρία του Επίκουρου που εμπλουτίζοντας αυτήν του Δημόκριτου λέει ότι τα άτομα σε απρόβλεπτο τόπο και χρόνο ξεφεύγουν από την ομαλή ροή, συγκρούονται μεταξύ τους και δημιουργούν το καινούριο. |
|
Τέλος πάντων, η μετακίνηση ενός ουρανίου σώματος με ότι αυτό μεταφέρει από ένα σημείο του σύμπαντος σε ένα άλλο μπορεί να κληθεί ΧΡΟΝΟΣ. Κάθε τι που κινείται ή μεταφέρεται υφίσταται τις συνέπειες-μεταβολές της μετακίνησης (χρόνου) αυτής.
Ένας ορισμός του χρόνου δίδεται στο παρακάτω σκίτσο.
Ένας ορισμός του χρόνου δίδεται στο παρακάτω σκίτσο.
Κατά την Νευτώνεια Μηχανική υπάρχει μια απόλυτη, παγκόσμια κλίμακα χρόνου, και είναι ίδια για όλους τους παρατηρητές. Αν δύο γεγονότα είναι ταυτόχρονα για ένα παρατηρητή, θα είναι ταυτόχρονα και για κάθε άλλο, είτε κινείται είτε μένει ακίνητος.
Ο Αϊνστάϊν με την Ειδική θεωρία της σχετικότητος αναίρεσε την απολυτότητα της παραπάνω θεωρίας. Θεώρησε ότι ο χρόνος είναι σχετικός και εξαρτάται από το πόσο γρήγορα κινείται ο παρατηρητής. Αυτή η αέναη γραμμική κίνηση του χρόνου, σε πάρα πολύ υψηλές ταχύτητες (βλέπε διάστημα) μπορεί να επιβραδυνθεί, ακόμα και να καμπυλώσει.
Με την Γενική θεωρία της σχετικότητος συμπλήρωσε την ειδική λέγοντας ότι και τα βαρυτικά πεδία καμπυλώνουν τον χωρόχρονο.
Η τελευταία αυτή θεωρία καθιστά εφικτά τα ταξίδια στον χρόνο.
Ο Αϊνστάϊν με την Ειδική θεωρία της σχετικότητος αναίρεσε την απολυτότητα της παραπάνω θεωρίας. Θεώρησε ότι ο χρόνος είναι σχετικός και εξαρτάται από το πόσο γρήγορα κινείται ο παρατηρητής. Αυτή η αέναη γραμμική κίνηση του χρόνου, σε πάρα πολύ υψηλές ταχύτητες (βλέπε διάστημα) μπορεί να επιβραδυνθεί, ακόμα και να καμπυλώσει.
Με την Γενική θεωρία της σχετικότητος συμπλήρωσε την ειδική λέγοντας ότι και τα βαρυτικά πεδία καμπυλώνουν τον χωρόχρονο.
Η τελευταία αυτή θεωρία καθιστά εφικτά τα ταξίδια στον χρόνο.
Μικρή καμπύλωση
|
Μεγάλη καμπύλωση
|
Στο σύμπαν δεν γίνεται κάτι μόνο του. Δεν παγώνουν τα άλλα σημεία για να συμβεί κάτι συγκεκριμένο. Συγχρόνως γίνονται πολλές διεργασίες (περιστροφές, εκρήξεις, γεννήσεις αστέρων, καταρεύσεις αστέρων, μεταβολές ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, βαρυτικών πεδίων, γεννήσεις, θάνατοι οργανισμών κλπ). Όλα συμβαίνουν σε ένα ελαστικό και διεσταλμένο τώρα. Οι στιγμές ξεχωρίζουν στην εξέλιξη-διεργασία επιμέρους γεγονότων. Σε συμπαντικό χρόνο, (στον χώρο που οι ταχύτητες μπορούν να παρομοιασθούν ως διακτίνιση ή ως σκέψη), υπάρχει μόνο το παρόν.
Στον περιορισμένο δικό μας χώρο, στη Γή, υπάρχει χρόνος;
Όπως στο μέγεθος του σύμπαντος οι μετρούμενες αποστάσεις φαίνονται ευθύγραμμα τμήματα ενώ δεν είναι, έτσι σε περιορισμένο χώρο ο χρόνος έχει περισσότερη αληθοφάνεια. Έχουν οριστεί διάφορες μονάδες μέτρησης του χρόνου.
Μία πλήρης περιφορά της Γης γύρω από τον ήλιο με την ανά τετραετία διόρθωση (δίσεκτο), μας δίνει την διάρκεια του έτους.
Μία πλήρης περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονα της μας δίνει τη διάρκεια της ημέρας.
Η ηλιακή ημέρα χωρίστηκε σε ώρες και διαιρέθηκε σε 24. (Ο πραγματικός χρόνος περιστροφής της Γης είναι 23 ώρες 56 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα και ονομάζεται αστρική ημέρα.) Λογικά αφού παριστούμε το όργανο μέτρησης του χρόνου με κύκλο θα έπρεπε να έχει διαιρεθεί σε μοίρες. δηλ. η ημέρα να έχει 360 μοίρες αντί 24 ώρες. Όμως το ηλιακό ρολόϊ των Αιγυπτίων με τον μηχανισμό σε σχήμα Τ, διαιρούσε την διάρκεια του φωτός σε 12 τμήματα που δεν ήταν ίδιας διάρκειας όλo το έτος. Αργότερα με την παρατήρηση κάποιων αστέρων διαιρέθηκε και η νύχτα . Η ίση διάρκεια των ωρών προτάθηκε από τον Ίππαρχο, αλλά εφαρμόστηκε πολλά χρόνια αργότερα. Η ώρα διαιρέθηκε σε 60 πρώτα λεπτά όπως η μοίρα, το πρώτο λεπτό σε 60 δεύτερα λεπτά όπως στην μοίρα και επιστημονικά συνεχίζεται σε πολύ μικρότερες υποδιαιρέσεις όπως το μικροδευτερόλεπτο, το νανοδευτερόλεπτο και το πικοδευτερόλεπτο.
Στον περιορισμένο δικό μας χώρο, στη Γή, υπάρχει χρόνος;
Όπως στο μέγεθος του σύμπαντος οι μετρούμενες αποστάσεις φαίνονται ευθύγραμμα τμήματα ενώ δεν είναι, έτσι σε περιορισμένο χώρο ο χρόνος έχει περισσότερη αληθοφάνεια. Έχουν οριστεί διάφορες μονάδες μέτρησης του χρόνου.
Μία πλήρης περιφορά της Γης γύρω από τον ήλιο με την ανά τετραετία διόρθωση (δίσεκτο), μας δίνει την διάρκεια του έτους.
Μία πλήρης περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονα της μας δίνει τη διάρκεια της ημέρας.
Η ηλιακή ημέρα χωρίστηκε σε ώρες και διαιρέθηκε σε 24. (Ο πραγματικός χρόνος περιστροφής της Γης είναι 23 ώρες 56 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα και ονομάζεται αστρική ημέρα.) Λογικά αφού παριστούμε το όργανο μέτρησης του χρόνου με κύκλο θα έπρεπε να έχει διαιρεθεί σε μοίρες. δηλ. η ημέρα να έχει 360 μοίρες αντί 24 ώρες. Όμως το ηλιακό ρολόϊ των Αιγυπτίων με τον μηχανισμό σε σχήμα Τ, διαιρούσε την διάρκεια του φωτός σε 12 τμήματα που δεν ήταν ίδιας διάρκειας όλo το έτος. Αργότερα με την παρατήρηση κάποιων αστέρων διαιρέθηκε και η νύχτα . Η ίση διάρκεια των ωρών προτάθηκε από τον Ίππαρχο, αλλά εφαρμόστηκε πολλά χρόνια αργότερα. Η ώρα διαιρέθηκε σε 60 πρώτα λεπτά όπως η μοίρα, το πρώτο λεπτό σε 60 δεύτερα λεπτά όπως στην μοίρα και επιστημονικά συνεχίζεται σε πολύ μικρότερες υποδιαιρέσεις όπως το μικροδευτερόλεπτο, το νανοδευτερόλεπτο και το πικοδευτερόλεπτο.
|
«Ο Πλάτων (380 π.Χ.) κατασκεύασε με τη μορφή σύνθετης κλεψύδρας νερού ένα ωρολόγιο που μέσω πίεσης του αέρα προκαλεί συριγμό, σε καθορισμένη ώρα, δηλαδή ένα ξυπνητήρι. Τοποθέτησε μάλιστα αυτή τη συσκευή στον κήπο της Ακαδημίας…..» http://www.tmth.gr/home/59-applications/769-istoria-rologiou
|
Ο χρόνος είναι παντού ίδιος;
Η Γη για να ταξιδέψει την ελλειπτική της τροχιά χρειάζεται 365,242 ημέρες. Η διάρκεια της περιφοράς αυτής ονομάστηκε έτος. Το έτος έχει διαφορετική διάρκεια σε κάθε ουράνιο σώμα.
Ένα έτος στον Ερμή = 87,9 ημέρες
Ένα έτος στην Αφροδίτη = 224,7 ημέρες
Ένα έτος στην Γή = 365,242 ημέρες
Ένα έτος στον Άρη = 686,98 ημέρες
Ένα έτος στον Δία = 11,86 γήινα έτη
Ένα έτος στον Κρόνο = 29,46 γήινα έτη κλπ. Πολλώ δε μάλλον σε άλλα αστρικά συστήματα.
«……….στις δεκαετίες του 1940 και του 1950 η Γη παρέδωσε το ρόλο του χρονομέτρη αρχικά στα εκκρεμή, μετά στα ρολόγια με κρύσταλλο χαλαζία και τέλος στα ατομικά ρολόγια. Το άτομο έγινε το μέτρο του χρόνου. Αντί σαν υποδιαίρεση του χρόνου περιστροφής της Γης, το δευτερόλεπτο ορίστηκε πια σαν συγκεκριμένος αριθμός περιόδων της ακτινοβολίας που εκπέμπει το άτομο του στοιχείου κέσιο κατά την ενεργειακή του μετάπτωση. Σε αντίθεση με τη συχνότητα ταλάντωσης του εκκρεμούς, η ταλάντωση της ακτινοβολίας που προέρχεται από τη μετάπτωση των ενεργειακών καταστάσεων των ηλεκτρονίων των ατόμων (ατομική συχνότητα) είναι σταθερή παντού και πάντοτε. Το 1967 το Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών, που εδρεύει στο Παρίσι, όρισε το δευτερόλεπτο σαν 9.192.631.770 ταλαντώσεις της ακτινοβολίας από την ενεργειακή μετάπτωση του ατόμου του κεσίου 133.» Ριζοσπάστης, Ένθετο Επιστήμη Κυριακή, 11-06-2000
Αν η διάρκεια της ζωής εξαρτάται από τις μεταβολές του περιβάλλοντος, π.χ. ανάλογα με τον χρόνο περιφοράς ενός ουρανίου σώματος στην ελλειπτική του, τότε ο άνθρωπος με μέσο όρο ζωής στην Γη τα 70 έτη, στον Δία με Γήινη μέτρηση θα ζούσε 830 έτη.
Παράδοξο των διδύμων. Παρατηρούμε δύο δίδυμους αδελφούς ηλικίας 20 ετών το 2010 . Ο Α΄ παραμένει στη Γη. Ο Β΄ με ένα διαστημόπλοιο ταξιδεύει σ’ ένα κοντινό αστέρι που απέχει από την Γη 10 έτη φωτός, με ταχύτητα 99% της ταχύτητας του φωτός. Μόλις φτάνει εκεί ξαναγυρίζει προς την Γη με την ίδια ταχύτητα. Κατά την επιστροφή στην Γή, ο ακίνητος Α΄ διαπιστώνει ότι το ταξίδι του κινούμενου αδελφού του διήρκησε κάτι περισσότερο από είκοσι έτη. Όμως για τον κινούμενο το ταξίδι του διήρκεσε λιγότερο από τρία γήινα έτη. Ο Β΄ βλέπει πολλές αλλαγές.
Διαπιστώνει ότι είναι στο έτος 2030 και ο ακίνητος Δίδυμος Α΄ είναι 40 ετών δηλαδή κατά 17 έτη μεγαλύτερος από αυτόν που είναι 23 ετών. Οι δίδυμοι αδελφοί δεν έχουν πλέον την ίδια ηλικία. Να που εδώ η κίνηση διέστειλε τον χρόνο.
Τελικά ο χρόνος είναι μέγεθος ή έννοια; Εάν τον θεωρήσουμε σαν μέγεθος θα είναι μόνο γραμμικό ακολουθώντας την γραμμική μετακίνηση από το παρελθόν στο μέλλον. Εδώ όμως σε μέγεθος ο χώρος καλύπτει την μετακίνηση με την πρώτη διάσταση, το μήκος. Η χωροχρονική μονάδα με την οποία το μήκος εκφράζεται στο διάστημα (έτος φωτός), είναι γραμμικό μέγεθος. Οπότε ο χρόνος ως αυτόνομο μέγεθος ως θεμελιώδης ποσότητα, αποβάλλεται από τον χώρο. Ίσως θα μπορούσε να είναι εξάρτημα ή συμπλήρωμα του γραμμικού μεγέθους (μήκους).
Η Γη για να ταξιδέψει την ελλειπτική της τροχιά χρειάζεται 365,242 ημέρες. Η διάρκεια της περιφοράς αυτής ονομάστηκε έτος. Το έτος έχει διαφορετική διάρκεια σε κάθε ουράνιο σώμα.
Ένα έτος στον Ερμή = 87,9 ημέρες
Ένα έτος στην Αφροδίτη = 224,7 ημέρες
Ένα έτος στην Γή = 365,242 ημέρες
Ένα έτος στον Άρη = 686,98 ημέρες
Ένα έτος στον Δία = 11,86 γήινα έτη
Ένα έτος στον Κρόνο = 29,46 γήινα έτη κλπ. Πολλώ δε μάλλον σε άλλα αστρικά συστήματα.
«……….στις δεκαετίες του 1940 και του 1950 η Γη παρέδωσε το ρόλο του χρονομέτρη αρχικά στα εκκρεμή, μετά στα ρολόγια με κρύσταλλο χαλαζία και τέλος στα ατομικά ρολόγια. Το άτομο έγινε το μέτρο του χρόνου. Αντί σαν υποδιαίρεση του χρόνου περιστροφής της Γης, το δευτερόλεπτο ορίστηκε πια σαν συγκεκριμένος αριθμός περιόδων της ακτινοβολίας που εκπέμπει το άτομο του στοιχείου κέσιο κατά την ενεργειακή του μετάπτωση. Σε αντίθεση με τη συχνότητα ταλάντωσης του εκκρεμούς, η ταλάντωση της ακτινοβολίας που προέρχεται από τη μετάπτωση των ενεργειακών καταστάσεων των ηλεκτρονίων των ατόμων (ατομική συχνότητα) είναι σταθερή παντού και πάντοτε. Το 1967 το Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών, που εδρεύει στο Παρίσι, όρισε το δευτερόλεπτο σαν 9.192.631.770 ταλαντώσεις της ακτινοβολίας από την ενεργειακή μετάπτωση του ατόμου του κεσίου 133.» Ριζοσπάστης, Ένθετο Επιστήμη Κυριακή, 11-06-2000
Αν η διάρκεια της ζωής εξαρτάται από τις μεταβολές του περιβάλλοντος, π.χ. ανάλογα με τον χρόνο περιφοράς ενός ουρανίου σώματος στην ελλειπτική του, τότε ο άνθρωπος με μέσο όρο ζωής στην Γη τα 70 έτη, στον Δία με Γήινη μέτρηση θα ζούσε 830 έτη.
Παράδοξο των διδύμων. Παρατηρούμε δύο δίδυμους αδελφούς ηλικίας 20 ετών το 2010 . Ο Α΄ παραμένει στη Γη. Ο Β΄ με ένα διαστημόπλοιο ταξιδεύει σ’ ένα κοντινό αστέρι που απέχει από την Γη 10 έτη φωτός, με ταχύτητα 99% της ταχύτητας του φωτός. Μόλις φτάνει εκεί ξαναγυρίζει προς την Γη με την ίδια ταχύτητα. Κατά την επιστροφή στην Γή, ο ακίνητος Α΄ διαπιστώνει ότι το ταξίδι του κινούμενου αδελφού του διήρκησε κάτι περισσότερο από είκοσι έτη. Όμως για τον κινούμενο το ταξίδι του διήρκεσε λιγότερο από τρία γήινα έτη. Ο Β΄ βλέπει πολλές αλλαγές.
Διαπιστώνει ότι είναι στο έτος 2030 και ο ακίνητος Δίδυμος Α΄ είναι 40 ετών δηλαδή κατά 17 έτη μεγαλύτερος από αυτόν που είναι 23 ετών. Οι δίδυμοι αδελφοί δεν έχουν πλέον την ίδια ηλικία. Να που εδώ η κίνηση διέστειλε τον χρόνο.
Τελικά ο χρόνος είναι μέγεθος ή έννοια; Εάν τον θεωρήσουμε σαν μέγεθος θα είναι μόνο γραμμικό ακολουθώντας την γραμμική μετακίνηση από το παρελθόν στο μέλλον. Εδώ όμως σε μέγεθος ο χώρος καλύπτει την μετακίνηση με την πρώτη διάσταση, το μήκος. Η χωροχρονική μονάδα με την οποία το μήκος εκφράζεται στο διάστημα (έτος φωτός), είναι γραμμικό μέγεθος. Οπότε ο χρόνος ως αυτόνομο μέγεθος ως θεμελιώδης ποσότητα, αποβάλλεται από τον χώρο. Ίσως θα μπορούσε να είναι εξάρτημα ή συμπλήρωμα του γραμμικού μεγέθους (μήκους).
Διαιρείται κατά την ροή του στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Την στιγμή που μιλάμε το παρελθόν έχει χαθεί πίσω μας, δηλαδή δεν υπάρχει. Το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, δηλαδή δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο το παρόν. Όμως το παρόν είναι μια φευγαλέα στιγμή που πριν καν το ονοματίσουμε έχει γίνει παρελθόν.
Συνάγεται λοιπόν το συμπέρασμα ότι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι έννοιες και είναι σχετικές, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Αλλά αφού δεν υπάρχουν οι τρείς βασικές υποδιαιρέσεις δεν υπάρχει και ο χρόνος ως θεμελιώδης ποσότητα. Άρα δεν είναι μέγεθος, άρα δεν μετρείται.
Ο Κάντ πιστεύει ότι ο χρόνος δεν είναι κάτι αντικειμενικό αλλά μια συνιστώσα της νόησης. (Δηλαδή είναι παιχνίδι του μυαλού;)
Να όμως που και η Ελληνική γλώσσα διεκδικεί το μερτικό της στον ορισμό του χρόνου με τον λεξάριθμο:
ΠΑΡΕΛΘΟΝ = 80+1+100+5+30+9+70+50= 345
ΠΑΡΟΝ = 80+1+100+70+50= 301
ΜΕΛΛΟΝ = 40+5+30+30+70+50= 225
ΠΑΡΕΛΘΟΝ + ΠΑΡΟΝ + ΜΕΛΛΟΝ = 345 + 301 + 225 = 871.
ΧΑΟΣ = 600+1+70+200 = 871. ΠΑΡΕΛΘΟΝ + ΠΑΡΟΝ + ΜΕΛΛΟΝ = ΧΑΟΣ
Όμως αν δεν υπάρχει χρόνος :
δεν έχουμε ταχύτητα αφού Ταχύτητα= Απόσταση/Χρόνο υ = s/t .
δεν έχουμε ενέργεια διότι κατά την ειδική σχετικότητα E=m.c2 , αφού το φώς δεν θα έχει ταχύτητα
δεν υπάρχει Περίοδος διότι Τ= Χρόνος ενός κύκλου
δεν υπάρχει Συχνότητα διότι είναι = Αριθμός κύκλων /χρόνο f= N/t και τόσες άλλες θεωρίες και εφαρμογές.
Καταλήγοντας επιστρέφω στον Άγιο Αυγουστίνο:
«Τι είναι χρόνος; Αν δεν με ρωτά κανείς γνωρίζω. Αν όμως θέλω να το εξηγήσω σε κάποιο που με ρωτά δεν γνωρίζω. Αλλά σε κάθε περίπτωση τολμώ να πω πως τούτο γνωρίζω. Αν τίποτε δεν τελείωνε, δεν θα υπήρχε παρελθόν. Αν τίποτα δεν πλησίαζε, δεν θα υπήρχε μέλλον. Αν τίποτα δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε παρόν. Όμως πως είναι δυνατόν να υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, αφού το παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη;
Από την άλλη, αν το παρόν ήταν πάντα παρόν και δεν κυλούσε, το παρελθόν δεν θα ήταν χρόνος αλλά αιωνιότητα, αλλά αν ήταν το παρόν μόνο χρόνος, γιατί κυλά στο παρελθόν, πως μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει; Υπάρχει μόνο γιατί κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Το μόνο λοιπόν που μπορούμε να βεβαιώσουμε είναι ότι ο χρόνος οδηγεί στην μη ύπαρξη». el.wikipedia.org
Αλλά και στην επομένη φωτογραφία ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Στις υψηλές ταχύτητες και τα βαρυτικά πεδία, πρέπει να προστεθεί και το θήλυ γένος ως παράγων διαστολής του χρόνου .
Συνάγεται λοιπόν το συμπέρασμα ότι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι έννοιες και είναι σχετικές, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Αλλά αφού δεν υπάρχουν οι τρείς βασικές υποδιαιρέσεις δεν υπάρχει και ο χρόνος ως θεμελιώδης ποσότητα. Άρα δεν είναι μέγεθος, άρα δεν μετρείται.
Ο Κάντ πιστεύει ότι ο χρόνος δεν είναι κάτι αντικειμενικό αλλά μια συνιστώσα της νόησης. (Δηλαδή είναι παιχνίδι του μυαλού;)
Να όμως που και η Ελληνική γλώσσα διεκδικεί το μερτικό της στον ορισμό του χρόνου με τον λεξάριθμο:
ΠΑΡΕΛΘΟΝ = 80+1+100+5+30+9+70+50= 345
ΠΑΡΟΝ = 80+1+100+70+50= 301
ΜΕΛΛΟΝ = 40+5+30+30+70+50= 225
ΠΑΡΕΛΘΟΝ + ΠΑΡΟΝ + ΜΕΛΛΟΝ = 345 + 301 + 225 = 871.
ΧΑΟΣ = 600+1+70+200 = 871. ΠΑΡΕΛΘΟΝ + ΠΑΡΟΝ + ΜΕΛΛΟΝ = ΧΑΟΣ
Όμως αν δεν υπάρχει χρόνος :
δεν έχουμε ταχύτητα αφού Ταχύτητα= Απόσταση/Χρόνο υ = s/t .
δεν έχουμε ενέργεια διότι κατά την ειδική σχετικότητα E=m.c2 , αφού το φώς δεν θα έχει ταχύτητα
δεν υπάρχει Περίοδος διότι Τ= Χρόνος ενός κύκλου
δεν υπάρχει Συχνότητα διότι είναι = Αριθμός κύκλων /χρόνο f= N/t και τόσες άλλες θεωρίες και εφαρμογές.
Καταλήγοντας επιστρέφω στον Άγιο Αυγουστίνο:
«Τι είναι χρόνος; Αν δεν με ρωτά κανείς γνωρίζω. Αν όμως θέλω να το εξηγήσω σε κάποιο που με ρωτά δεν γνωρίζω. Αλλά σε κάθε περίπτωση τολμώ να πω πως τούτο γνωρίζω. Αν τίποτε δεν τελείωνε, δεν θα υπήρχε παρελθόν. Αν τίποτα δεν πλησίαζε, δεν θα υπήρχε μέλλον. Αν τίποτα δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε παρόν. Όμως πως είναι δυνατόν να υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, αφού το παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη;
Από την άλλη, αν το παρόν ήταν πάντα παρόν και δεν κυλούσε, το παρελθόν δεν θα ήταν χρόνος αλλά αιωνιότητα, αλλά αν ήταν το παρόν μόνο χρόνος, γιατί κυλά στο παρελθόν, πως μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει; Υπάρχει μόνο γιατί κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Το μόνο λοιπόν που μπορούμε να βεβαιώσουμε είναι ότι ο χρόνος οδηγεί στην μη ύπαρξη». el.wikipedia.org
Αλλά και στην επομένη φωτογραφία ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Στις υψηλές ταχύτητες και τα βαρυτικά πεδία, πρέπει να προστεθεί και το θήλυ γένος ως παράγων διαστολής του χρόνου .
Φωτο: http://www.neolaia.gr/2013/10/22/gynaikes-vs-adres/xronos-proetoimasias/
«Χθες κάθισα λίγο περισσότερο στον καθρέφτη! Όχι, όχι Μη μου καταλογίσετε τάσεις ...ναρκισσισμού! Το πρωινό ψευτο-ξύρισμα και ένας στοιχειώδης ευπρεπισμός (πλύσιμο-χτένισμα), δε χρειάζεται περισσότερο από 2-3 λεπτά! Χθες όμως καθυστέρησα περισσότερο! Η φάτσα που είδα μέσα στο γυαλί-ομολογουμένως όχι τόσο αντιπαθητική!-ενός ασπρομάλλη, ασπρογένη 65ντάρη (σχεδόν!), μου αιχμαλώτισε την προσοχή! Μου θύμισε τον... εαυτό μου όταν ήταν 20 χρονών!
Τότε είχα στα μάτια την αστραπή! (να λάμψει, να καταυγάσει, να ζεστάνει και ενδεχομένως να... κάψει την πλάση!)
Είχα στην ψυχή τη ζέστα και το γέλιο (να απελπίσει την απελπισιά και να τρομάξει τον ...τρόμο του θανάτου!).
Είχα μια αγκαλιά γεμάτη όνειρα (που μπορούσαν να... σνομπάρουν -και να δικαιολογούνται!- τη φρονιμάδα του “αργαλέου γήραος!”).
Είχα στα χέρια μου τα ανίκητα όπλα της νιότης και τα ανέμιζα-λάβαρα και παντιέρες θριάμβου!- και ο κόσμος ήταν -φαινόταν!- τόσο δα μικρός, τόσο δα εύκολο λάφυρο και στεφάνι πλεγμένο μόνο και μόνο να μου στολίσει το κεφάλι!
Είχα τόσο μεθύσει από ένθεο ενθουσιασμό και δε σ’ έβλεπα, ύπουλε, ασχημομούρη, αδυσώπητε, χαιρέκακε, σαδιστή παντοκαταλύτη. Χρόνε! Δε σ’ έβλεπα που ήσουνα κρυμμένος πίσω από κάθε μου στιγμή! Κι αν κάποτε μου φαινόσουν να μου γελάς, το δηλητηριασμένο σου ειρωνικό χαμόγελο, το ’λεγα δουλικό και δείγμα ...αδυναμίας!
Εσύ όμως δούλευες! Δούλευες ύπουλα και ασταμάτητα! Σιγά-σιγά απομυζούσες από πάνω μας τη δροσιά, ρούφαγες την ικμάδα μας, θάμπωνες τη λάμψη από το “μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξής μας”, ξέπλενες την ομορφιά των χρωμάτων απ’ τη ζωή μας, έσβηνες απ’ τα γραφτά μας τόνους και πνεύματα και μας άφησες άτονους και απνευμάτιστους, μια γενιά απρόσωπη σαν τόσες άλλες!» Χρήστος Καραγιάννης http://www.patris.gr/articles/258172?PHPSESSID=#.VTNoJ5PznK8
Μην κοιτάς τον χρόνο, δεν θα τον δεις.
Είναι μάταιο να στήνεις αυτί για να τον ακούσης.
Μην τον ψάχνεις, δεν θα τον βρεις πουθενά. Υπάρχει μόνο στο μυαλό σου.
Είναι μόνο μαθηματικά.
Ένα άλλο παράδοξο αφορά την αντιμετώπιση του χρόνου από τον άνθρωπο. Παρότι γνωρίζει την μη αντιστροφή του, την αδυσώπητη ροή, παρά ταύτα γιορτάζει το πέρασμα κάθε παλιού και την έλευση του νέου, που νομοτελειακά τον οδηγεί στον θάνατο. Ο ΠΑΝΟΛΕΤΗΡ ΧΡΟΝΟΣ .
Τότε είχα στα μάτια την αστραπή! (να λάμψει, να καταυγάσει, να ζεστάνει και ενδεχομένως να... κάψει την πλάση!)
Είχα στην ψυχή τη ζέστα και το γέλιο (να απελπίσει την απελπισιά και να τρομάξει τον ...τρόμο του θανάτου!).
Είχα μια αγκαλιά γεμάτη όνειρα (που μπορούσαν να... σνομπάρουν -και να δικαιολογούνται!- τη φρονιμάδα του “αργαλέου γήραος!”).
Είχα στα χέρια μου τα ανίκητα όπλα της νιότης και τα ανέμιζα-λάβαρα και παντιέρες θριάμβου!- και ο κόσμος ήταν -φαινόταν!- τόσο δα μικρός, τόσο δα εύκολο λάφυρο και στεφάνι πλεγμένο μόνο και μόνο να μου στολίσει το κεφάλι!
Είχα τόσο μεθύσει από ένθεο ενθουσιασμό και δε σ’ έβλεπα, ύπουλε, ασχημομούρη, αδυσώπητε, χαιρέκακε, σαδιστή παντοκαταλύτη. Χρόνε! Δε σ’ έβλεπα που ήσουνα κρυμμένος πίσω από κάθε μου στιγμή! Κι αν κάποτε μου φαινόσουν να μου γελάς, το δηλητηριασμένο σου ειρωνικό χαμόγελο, το ’λεγα δουλικό και δείγμα ...αδυναμίας!
Εσύ όμως δούλευες! Δούλευες ύπουλα και ασταμάτητα! Σιγά-σιγά απομυζούσες από πάνω μας τη δροσιά, ρούφαγες την ικμάδα μας, θάμπωνες τη λάμψη από το “μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξής μας”, ξέπλενες την ομορφιά των χρωμάτων απ’ τη ζωή μας, έσβηνες απ’ τα γραφτά μας τόνους και πνεύματα και μας άφησες άτονους και απνευμάτιστους, μια γενιά απρόσωπη σαν τόσες άλλες!» Χρήστος Καραγιάννης http://www.patris.gr/articles/258172?PHPSESSID=#.VTNoJ5PznK8
Μην κοιτάς τον χρόνο, δεν θα τον δεις.
Είναι μάταιο να στήνεις αυτί για να τον ακούσης.
Μην τον ψάχνεις, δεν θα τον βρεις πουθενά. Υπάρχει μόνο στο μυαλό σου.
Είναι μόνο μαθηματικά.
Ένα άλλο παράδοξο αφορά την αντιμετώπιση του χρόνου από τον άνθρωπο. Παρότι γνωρίζει την μη αντιστροφή του, την αδυσώπητη ροή, παρά ταύτα γιορτάζει το πέρασμα κάθε παλιού και την έλευση του νέου, που νομοτελειακά τον οδηγεί στον θάνατο. Ο ΠΑΝΟΛΕΤΗΡ ΧΡΟΝΟΣ .
Ε Θ Α Ι Ο Σ