ΔΡΩΝΤΕΣ  ΕΠΙ  ΣΚΗΝΗΣ
Χανιά,  περασμένες 10 το βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης 1-9-2016 και ο ήχος της μπουρού με τον οποίο η Sony Ericsson με ειδοποιεί  για τις εισερχόμενες κλήσεις μου, αντιλαλεί στο χώρο.  "Αύριο βράδυ παίζουμε στο Ρέθυμνο θα ΄ρθείς;"
Την επομένη 08:30 μμ κάνω την εμφάνιση μου στο ανοικτό θέατρο "Ερωφίλη" της Φορτέτσας.  Δεν είμαι θεατρόφιλος,  αλλά  αυτή την φορά αποφάσισα να πάω στο Ρέθυμνο για  να δω το έργο  αυτό. 
Picture
Φίλοι που περίμεναν,  μου κρατούσαν θέση στην πρώτη σειρά. Με την Ελληνική καθυστέρηση των 20 λεπτών έσβησαν τα φώτα και οι πρώτοι ηθοποιοί (όλοι ερασιτέχνες, από 25 έως 55 ετών και στην πρώτη τους προσπάθεια) βγαίνουν στην σκηνή. Είχα την πρόνοια να πάρω μαζί μου φωτογραφική μηχανή.  Και πήρε φωτιά. Ευτυχώς την είχα φορτίσει εγκαίρως,  εν αντιθέσει με άλλες φορές που το θυμάμαι την ώρα που θέλω να κάνω κλίκ.  Από το πρώτο λεπτό με συνεπήρε η  ερμηνεία και αισθάνθηκα να είμαι μέρος του έργου. Ενός έργου με πολλούς μονολόγους για σημαντικές  στιγμές της Ελληνικής ιστορίας με ελαφρά πολιτική αλλά ακομμάτιστη χροιά και μεγάλη δόση σαρκασμού.
Ο αρχαίος κόσμος, το Βυζάντιο, η Τουρκοκρατία, η Επανάσταση του 1821, η βασιλεία του Όθωνα, η Μικρασιατική καταστροφή, ο πόλεμος του 1940 είναι μερικοί από τους σταθμούς της πορείας του γένους, που παρουσιάζει στο έργο με τον δικό του τρόπο ο Ιάκ. Καμπανέλης και απέδωσαν πρώτοι με το ταλέντο τους, η Καρέζη, ο Καζάκος, ο Παπαγιαννόπουλος  και άλλοι,  με συνοδεία τραγουδιών  που ερμήνευε ο Νίκος Ξυλούρης. 
Δυόμιση ώρες γεμάτες πως πέρασαν αλήθεια!  Πως όλα τα  ωραία τελειώνουν γρήγορα!
Στον χαιρετισμό του τέλους αισθάνθηκα να επιστρέφω στο κάθισμα μου. Όρθιοι όλοι οι θεατές συγκινημένοι και ενθουσιασμένοι χειροκροτούν και  επευφημούν  τους ηθοποιούς και την  σκηνοθέτιδα. Κι όταν πια οι ηθοποιοί ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση των θεατών κατεβαίνουν από  την σκηνή για να χαιρετήσουν, ξαφνιάζονται στην άρνηση της χειραψίας.  Άρνηση στο ένα χέρι, γιατί  άπλωναν δύο και άνοιγαν μεγάλες αγκαλιές για να πουν ευχαριστώ  σ΄αυτούς τους επίδοξους  ηθοποιούς, σε αυτούς τους δράστες της σκηνής που απέδωσαν με τόση αληθοφάνεια και χιούμορ σημαντικούς σταθμούς του παρελθόντος  μας.
Όπως λέει η σκηνοθέτης Ευαγγελία Μαρκοπούλου στο σημείωμα της, «Καταπιαστήκαμε με κάτι δύσκολο, καλέσαμε την τρέλα για βοηθό, αλλιώς δεν θα τα βγάζαμε πέρα…»  Το Μεγάλο μας Τσίρκο, ένα έργο τόσο μεγάλο και διαχρονικό, πιστεύω ότι το αγγίξαμε με απόλυτο σεβασμό και δέος.  Δουλέψαμε σκληρά, διαφωνήσαμε, φωνάξαμε, κλάψαμε, όμως το αποτέλεσμα μας αποζημιώνει και μας υποχρεώνει να είμαστε ακόμα καλύτεροι και στη συνέχεια.  «… κι αν σας κακοκαρδίσαμε κάπου ή σας κάναμε να γελάσετε  με πράγματα που δεν έπρεπε, είναι γιατί διαλέξαμε τον φαρδύ δρόμο…»
Το Μεγάλο μας Τσίρκο. Αυτό το έργο που μόνο καμιά διακοσαριά  είχαν την χαρά να απολαύσουν, καθώς κανείς αρμόδιος δεν φρόντισε να ενημερώσει τους Ρεθυμνιώτες και τις Ρεθυμνιώτισσες  για την δράση στην σκηνή  της αυλής τους.     Κρίμα.
Τελικά πρέπει να πηγαίνω συχνότερα στο θέατρο.  
                                                                                                                                                      Ε Θ Α Ι Ο Σ