Θερινός κινηματογράφος
«Σινέ αττικόν Χανιά»
Κατακαλόκαιρο.Ο Σείριος (α΄κυνός) ανατέλλει το λυκαυγές προειδοποιώντας για την έλευση του καυτού ήλιου. Οι κυνικοί καύσωνες στεγνώνουν τα νερά, ρουφώντας κάθε σταγόνα δροσιάς.
Είναι οι μέρες εκείνες που ο άκρατος οίνος δυσκολεύει την ανάσα. Τότε που κατά σύγχρονη λαϊκή ρήση, «μήνα που δεν έχει ρο, το κρασί θέλει νερό» ενώ κατά τους προγόνους μας ο πότος πρέπει να γίνεται με οίνον κεκραμένον. Όμως όταν βραδιάζει και το βουητό της πόλης αρχίσει να καταλαγιάζει, τότε, μαζί με τα φώτα των δρόμων ζωντανεύουν οι λάμπες νέον προβάλλοντας τις τρίποδες πινακίδες που διαλαλούν το σήμερα και διατυμπανίζουν τα προσεχώς. Από μια μικρή πολεμίστρα εμφανίζεται το πρόσωπο συμπαθούς κυρίας, που θα εγκρίνει την διέλευση με το ανάλογο αντίτιμο, για να βρεθούμε στον νυχτερινό ανθόκηπο. |
Ανάμεσα σε πολυκατοικίες, καμαρώνουν λουλουδιασμένοι μαντρότοιχοι. Από την μιά το γιασεμί, απ΄την άλλη το αγιόκλημα, πιο ’κεί το στεφανωτό, παρακάτω τα γεράνια και ανάμεσα τους βασιλικοί. Μπροστά οι αζαλέες, οι μαργαρίτες, οι κατιφέδες, τα γαρύφαλλα κι από πάνω ένα σεντόνι κατάλευκο, τεντωμένο στις τέσσερις γωνιές του. Σεντόνι που έγινε χτιστό λευκό πλαίσιο και πάνω του χύνονται δάκρυα, ή εξελίσσονται κωμικές ιστορίες, εκεί ακριβώς που ζωντανεύουν τρυφερές ιστορίες αγάπης.
Θερινό σινεμά. Με νοσταλγική διάθεση, απόψε ανέστησα από την λήθη μια εποχή ρομαντική. Ένα τζιτζίκι κρυμμένο παραδίπλα ξεχάστηκε, δεν κατάλαβε πως σκοτείνιασε και συνεχίζει να τερετίζει παράφωνα. Στο έδαφος, χράτς κρούτς το χαλικάκι διαμαρτύρεται για το τσαλαπάτημα των θεατών, υποχωρώντας σε κάθε βήμα. |
Ο πασατέμπος του τότε, έγινε ποπ κόρν και πατατάκια του σήμερα, η γκαζόζα έγινε μπυρίτσα ή ούζο με μεζέ, το γλυκό κουταλιού γλυκό ταψιού, ενώ προστέθηκαν τόστ σάντουιτς και διάφορα άλλα. Όλοι βιάζονται να εφοδιαστούν με πολεμοφόδια πριν σβήσουν τα φώτα.
Αραχτοί στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάποτε ο νους ξεφεύγει από το πανί και τα μάτια ανηφορίζουν στον ουρανό. Εκεί ψηλά, το φεγγάρι άλλοτε στην χάση και άλλοτε στην φέξη του, θαμπώνει τα καημένα τα αστεράκια που με υπερένταση προσπαθούν να στείλουν μια ασθενική ακτίνα, για να μας κάνουν γνωστή την παρουσία τους. Αν ευλογήσει τύχη καλή, ίσως περάσει και ο διεθνής διαστημικός σταθμός που κινείται αγέρωχος, χωρίς να φοβάται το φως του φεγγαριού. Και να, πάλι ξανάρθε η μυρωδιά του γιασεμιού που χωρίς εισιτήριο, λαθρε-πιβάτης, περνά τα ρουθούνια και κόβει βόλτες στα βάθη του μυαλού. Μια δροσερή αύρα αποφάσισε να φρενάρει τον τζίτζικα και να χαμηλώσει τον υδράργυρο. Το σώμα την υποδέχεται με γλυκές ευχάριστες ανατριχίλες. |
Εκεί που δεν το περιμένεις, ανάβουν τα φώτα. Διάλειμμα. Ένα σούσουρο που εκδηλώνεται με πειράγματα, ακολουθούμενα από τρανταχτά γέλια και η μαρίδα σύσσωμη μετακινείται στον σταθμό ανεφοδιασμού. Πάνω κάτω και χράτς κρούτς το χαλίκι.
Όσπου να ξανασβήσουν τα φώτα και τα ζευγάρια που νοιώθουν το τράβηγμα στο στομάχι θα ξαναπιαστούν τρυφερά χέρι χέρι. Καθώς αρχίζει το δεύτερο μέρος η μαρίδα προσπαθεί να καταλαγιάσει, ενώ άλλοι ξαναπιάνουν το ποπ κόρν και άλλοι απλά γλιστρούν πιο κάτω στην καρέκλα. Να πάλι η γιασεμιά στα ρουθούνια, που κάνει την σκέψη να τρέχει σαν χρονομηχανή, επιστρέφοντας στο Ηράκλειο αρχές της δεκαετίας του 70 , για να κρυφοκοιτάξει την Αίγλη στο τέρμα Θερίσου, τον Γαλαξία στην Α. Καστρινάκη, τον Ηρόδοτο στην Αλικαρνασσό, το Παλλάς στο Καπετανάκειο, το Ρομάντικα στον Μασταμπά, την Ηλέκτρα στις τρείς καμάρες και την Όαση στην Καινούρια πόρτα. Εικόνες νοσταλγικές ζωγραφισμένες με τις λαδομπογιές της σκέψης, στον καμβά του μυαλού. Ιστορίες τρυφερές, γραμμένες με ανεξίτηλη μελάνη στο βιβλίο της ζωής. |
Με τα μάτια μισόκλειστα σε μια κατάσταση παραισθησίας που προκαλούν οι εικόνες και οι οσμές του μαντρωμένου ανθόκηπου με βρήκαν τα φώτα του τέλους.
Το σκέφτηκα λίγο, ήθελα να μείνω εκεί μέχρι το ξημέρωμα στην Νιρβάνα μου, ριγώντας ελαφρά από το δροσερό αεράκι, μα ήξερα πως προχωρούσα σε υπερβολές. Σηκώθηκα να φύγω. Περνώντας από την καντίνα, σ΄ένα καθρέπτη είδα το θαύμα. Ήμουνα δεκαοκτώ χρονών παλληκάρι, άντε να έκανα λάθος και να ΄μουν δεκαεννέα. Βγήκα και περπάτησα, βουτηγμένος στην θαλπωρή απολαυστικής νοσταλγίας. Όλο το παραπάνω ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης το εμπνεύστηκε πριν από μένα και το έντυσε με μουσική. |
|
Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
ώρα με την ώρα βιαστικά νιάτα που περνούν που δε θα ξαναρθούν κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά. |
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά νύχτες που περνούν που δε θα ξαναρθούν μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά. |
Γιατί άφησα αυτή την μαγεία τόσα χρόνια παράμερα;
ΕΘΑΙΟΣ