Ο ΜΥΘΟΣ
Στα βάθη του Αμαζονίου, σε ξέφωτο φτιαγμένο λές για την περίπτωση, έκανε πέρυσι αναγκαστική προσγείωση ένα μαχητικό αεροπλάνο.
Η άγνωστη μέχρι τότε φυλή Ιθαγενών της περιοχής, που δεν είχε ποτέ επαφή με τον έξω κόσμο, είδε το άρμα της φωτιάς και της βροντής, να φτάνει από τον ουρανό. Κατέβηκε ένας άγγελος που μιλούσε με τον θεό μέσα από ένα κουτί, σε μια άγνωστη γλώσσα. Είχε υπερφυσικές δυνάμεις και έμαθε τέχνες και μαγεία στο λαό.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: ΑΜΕΣ ΔΕ Γ΄ΕΣΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ
Δεν είναι αρχαίος Σπαρτιάτης. Δεν είναι άγγελος του Αμαζονίου. Είναι ο αυριανός γητευτής των αιθέρων. Είναι τα αυριανά φτερά της Ελλάδας. Είναι τo πουλί που σαν μεγαλώσει, κάτω από τις φτερούγες του θα απολαμβάνουμε την αναγκαία λόγω της θέσης μας προστασία . Είναι ο Ικαρος. Ο μαθητής της σχολής της πολεμικής αεροπορίας μας.
Με την ευκαιρία της γιορτής των Ταξιαρχών, γιορτή της πολεμικής αεροπορίας, φέτος, Νοέμβριος 2014 τον συνάντησα. Στην γειτονιά μου. Εδώ δίπλα, στην 115 Πτέρυγα Μάχης.
Φτασμένο πιλότο πιά, καταξιωμένο σε δύση και ανατολή, πολυβραβευμένο χειριστή των σιδερένιων πουλιών, φόβητρο και ανατριχίλα των αντιπάλων. ¨Ημουν εκεί. Όταν κατέβηκε από τον ουρανό και άνοιξε την καλύπτρα του πιλοτηρίου. ¨Οταν φάνηκε μια κάσκα, μια μάσκα και ανάμεσα δυό μάτια ακάλυπτα.
Δεν είδα άνθρωπο. Ένα θεριό είδα. Ένα θεριό να κάθεται στριμωγμένο, εγκλωβισμένο στον στενό χώρο, έτοιμο να τα σπάσει όλα και να ξεχυθεί λεύτερο. Μα πιο φοβερό (φοβιστικό) απ’ όλα ήταν τα μάτια. Δεν σπίθιζαν όπως συνήθως λέμε. Φωτιές πετούσαν. Κουνήθηκα παραπέρα γιατί ένοιωσα να γίνομαι παρανάλωμα.
Στα βάθη του Αμαζονίου, σε ξέφωτο φτιαγμένο λές για την περίπτωση, έκανε πέρυσι αναγκαστική προσγείωση ένα μαχητικό αεροπλάνο.
Η άγνωστη μέχρι τότε φυλή Ιθαγενών της περιοχής, που δεν είχε ποτέ επαφή με τον έξω κόσμο, είδε το άρμα της φωτιάς και της βροντής, να φτάνει από τον ουρανό. Κατέβηκε ένας άγγελος που μιλούσε με τον θεό μέσα από ένα κουτί, σε μια άγνωστη γλώσσα. Είχε υπερφυσικές δυνάμεις και έμαθε τέχνες και μαγεία στο λαό.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: ΑΜΕΣ ΔΕ Γ΄ΕΣΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ
Δεν είναι αρχαίος Σπαρτιάτης. Δεν είναι άγγελος του Αμαζονίου. Είναι ο αυριανός γητευτής των αιθέρων. Είναι τα αυριανά φτερά της Ελλάδας. Είναι τo πουλί που σαν μεγαλώσει, κάτω από τις φτερούγες του θα απολαμβάνουμε την αναγκαία λόγω της θέσης μας προστασία . Είναι ο Ικαρος. Ο μαθητής της σχολής της πολεμικής αεροπορίας μας.
Με την ευκαιρία της γιορτής των Ταξιαρχών, γιορτή της πολεμικής αεροπορίας, φέτος, Νοέμβριος 2014 τον συνάντησα. Στην γειτονιά μου. Εδώ δίπλα, στην 115 Πτέρυγα Μάχης.
Φτασμένο πιλότο πιά, καταξιωμένο σε δύση και ανατολή, πολυβραβευμένο χειριστή των σιδερένιων πουλιών, φόβητρο και ανατριχίλα των αντιπάλων. ¨Ημουν εκεί. Όταν κατέβηκε από τον ουρανό και άνοιξε την καλύπτρα του πιλοτηρίου. ¨Οταν φάνηκε μια κάσκα, μια μάσκα και ανάμεσα δυό μάτια ακάλυπτα.
Δεν είδα άνθρωπο. Ένα θεριό είδα. Ένα θεριό να κάθεται στριμωγμένο, εγκλωβισμένο στον στενό χώρο, έτοιμο να τα σπάσει όλα και να ξεχυθεί λεύτερο. Μα πιο φοβερό (φοβιστικό) απ’ όλα ήταν τα μάτια. Δεν σπίθιζαν όπως συνήθως λέμε. Φωτιές πετούσαν. Κουνήθηκα παραπέρα γιατί ένοιωσα να γίνομαι παρανάλωμα.
Και κατέβηκε στο έδαφος και έβγαλε την κάσκα και μέρεψε και με πλησίασε.
Ενοιωσα να μου λύνονται τα γόνατα. Ένας άγγελος; Ένας θεός; Ένα θεριό; Όχι όχι. Ένας ήρωας; Ίσως. Σίγουρα όμως ένας γενναίος, ένας λεβέντης, που είναι εκεί, για νάμαι εγώ ήσυχος εδώ.
Μου χαμογέλασε, μου έδωσε το χέρι και μου συστήθηκε. «Έλληνας Υποσμηναγός»
Νέο παιδί, παλικάρι. Με τα μισά μου χρόνια. Μα εγώ ήμουν αυτός που ένοιωθε σεβασμό.
Σαν έσπασε ο πάγος και η ανάσα μου επέστρεψε σε κανονικό ρυθμό πήγαμε στην καντίνα, καθίσαμε κι άρχισα να ρωτώ. Να ρωτώ ότι μου ‘ρχόταν. Χωρίς ειρμό, χωρίς συνέχεια, από σοβαρά μέχρι ανοησίες. Όπως κάθε άσχετος. Καταλαβαίνει την αμηχανία μου, χαμογελά και απαντά σε κάθε ερώτηση. Με την ίδια πάντα ηρεμία, χαμηλόφωνα, σαν να προσπαθεί να περάσει απαρατήρητος. Συνεσταλμένος μα με κοφτές απαντήσεις. Κάποιες στιγμές αντιστρέφονται τα αισθήματα και είναι αυτός που δείχνει σεβασμό. Όπως κάθε νέος σε κάθε μεγαλύτερο. Προσόν; Ναι βέβαια. Εγγενές προσόν που καλλιεργήθηκε στην σχολή και έγινε ιδιότητα του χαρακτήρα του. Άλλωστε ΔΙΔΑΚΤΟΝ Η ΑΡΕΤΗ.
Κοινότυπες ερωτήσεις. Τι νοιώθεις μόνος μέσα στα σύννεφα χωρίς να βλέπεις Γή ή Ουρανό; Σε πόση ώρα πρέπει να είσαι στον αέρα μετά την εντολή;
Φοβάσαι όταν εμπλέκεσαι σε αερομαχία; Με ποια αεροπλάνα πετάτε; Τι οπλισμό έχετε; κλπ κλπ.
Τώρα ηχούν στ΄ αυτιά μου λίγες και μικρές αλλά τότε, παρά την προετοιμασία μου, μόνο αυτές κατάφερα να κάνω.
Μα απαντήθηκαν και έμαθα πως, Όχι δεν φοβάται. Το πιλοτήριο διώχνει κάθε φόβο. Ο χρόνος είναι λίγος, οι κινήσεις πολλές και απαιτούν απόλυτη συγκέντρωση. Όταν κλείνει η καλύπτρα αφήνει απ΄ έξω σκέψεις, προβλήματα και όλη την καθημερινότητα. Στον κλειστό αυτό χώρο υπάρχει μόνο η αποστολή.
(κατάσταση και μορφή που είδα εγώ στο άνοιγμα της.)
Πετά με F 16 block 52+
Πλήρωμα: 1 (C model), 2 (D model)
Κινητήρας: 1 Pratt & Whitney F100-PW 229/Ώση: 29.100 λίβρες
Εκπέτασμα Πτερύγων: 9.45μ Μήκος: 14.52μ
Μέγιστη ταχύτητα: 2.173χμ. την ώρα ή 2.05 Mach
Μέγιστο ύψος: 15.240μ. ή 49.000 πόδια
Ανάλογα με την κατάσταση ετοιμότητος, πρέπει να είναι στον αέρα σε 15 ή σε 5 ή σε 2 λεπτά.
Ενοιωσα να μου λύνονται τα γόνατα. Ένας άγγελος; Ένας θεός; Ένα θεριό; Όχι όχι. Ένας ήρωας; Ίσως. Σίγουρα όμως ένας γενναίος, ένας λεβέντης, που είναι εκεί, για νάμαι εγώ ήσυχος εδώ.
Μου χαμογέλασε, μου έδωσε το χέρι και μου συστήθηκε. «Έλληνας Υποσμηναγός»
Νέο παιδί, παλικάρι. Με τα μισά μου χρόνια. Μα εγώ ήμουν αυτός που ένοιωθε σεβασμό.
Σαν έσπασε ο πάγος και η ανάσα μου επέστρεψε σε κανονικό ρυθμό πήγαμε στην καντίνα, καθίσαμε κι άρχισα να ρωτώ. Να ρωτώ ότι μου ‘ρχόταν. Χωρίς ειρμό, χωρίς συνέχεια, από σοβαρά μέχρι ανοησίες. Όπως κάθε άσχετος. Καταλαβαίνει την αμηχανία μου, χαμογελά και απαντά σε κάθε ερώτηση. Με την ίδια πάντα ηρεμία, χαμηλόφωνα, σαν να προσπαθεί να περάσει απαρατήρητος. Συνεσταλμένος μα με κοφτές απαντήσεις. Κάποιες στιγμές αντιστρέφονται τα αισθήματα και είναι αυτός που δείχνει σεβασμό. Όπως κάθε νέος σε κάθε μεγαλύτερο. Προσόν; Ναι βέβαια. Εγγενές προσόν που καλλιεργήθηκε στην σχολή και έγινε ιδιότητα του χαρακτήρα του. Άλλωστε ΔΙΔΑΚΤΟΝ Η ΑΡΕΤΗ.
Κοινότυπες ερωτήσεις. Τι νοιώθεις μόνος μέσα στα σύννεφα χωρίς να βλέπεις Γή ή Ουρανό; Σε πόση ώρα πρέπει να είσαι στον αέρα μετά την εντολή;
Φοβάσαι όταν εμπλέκεσαι σε αερομαχία; Με ποια αεροπλάνα πετάτε; Τι οπλισμό έχετε; κλπ κλπ.
Τώρα ηχούν στ΄ αυτιά μου λίγες και μικρές αλλά τότε, παρά την προετοιμασία μου, μόνο αυτές κατάφερα να κάνω.
Μα απαντήθηκαν και έμαθα πως, Όχι δεν φοβάται. Το πιλοτήριο διώχνει κάθε φόβο. Ο χρόνος είναι λίγος, οι κινήσεις πολλές και απαιτούν απόλυτη συγκέντρωση. Όταν κλείνει η καλύπτρα αφήνει απ΄ έξω σκέψεις, προβλήματα και όλη την καθημερινότητα. Στον κλειστό αυτό χώρο υπάρχει μόνο η αποστολή.
(κατάσταση και μορφή που είδα εγώ στο άνοιγμα της.)
Πετά με F 16 block 52+
Πλήρωμα: 1 (C model), 2 (D model)
Κινητήρας: 1 Pratt & Whitney F100-PW 229/Ώση: 29.100 λίβρες
Εκπέτασμα Πτερύγων: 9.45μ Μήκος: 14.52μ
Μέγιστη ταχύτητα: 2.173χμ. την ώρα ή 2.05 Mach
Μέγιστο ύψος: 15.240μ. ή 49.000 πόδια
Ανάλογα με την κατάσταση ετοιμότητος, πρέπει να είναι στον αέρα σε 15 ή σε 5 ή σε 2 λεπτά.
Δεν νοιώθει ποτέ μόνος. Και μέσα στα σύννεφα είναι μαζί του ο ελεγκτής αεράμυνας, ο πύργος, όλη η μονάδα. Τον συνοδεύουν παντού. Μέσα από τον ασύρματο. ¨Οσο μακριά τόσο κοντά.
Μα πιο κοντά απ΄όλα είναι η ευχή της μάνας. Την πήρε τότε που γεμάτος καμάρι και αγωνία έφυγε, για να παρουσιαστεί στην σχολή Ικάρων. Την έχει πάντα. Πετά μαζί του, νοιώθει την θαλπωρή και την προστασία της. Δεν χρειάζεται άλλα. Με αυτά τα εφόδια καβαλά την Αστραπή, αλλάζει μορφή, χάνεται στα σύννεφα, ακροβατεί στον ουρανό, σ΄αυτό το κομμάτι που τον έταξαν να φυλάσσει. Σ΄αυτό το κομμάτι που είναι δικό του, κατάδικό του και δεν αφήνει κανένα να σουλατσάρει, να εποφθαλμιά.
Η καθημερινότητα του δεν διαφέρει πολύ από τον πόλεμο. Την διαφορά την κάνει ένα κουμπί που θα πατήσει όταν πάρει εντολή, για να εξαπολύσει τον κεραυνό. Όπως ο Δίας από τον Όλυμπο. Σε τι διαφέρουν άραγε;
Οι αντίπαλοι προγραμματίζουν τις κινήσεις τους. Το πότε θα μπουν στα δικά μας χωράφια, το ποιος, το πού, με τι μέσο, με τι καιρό, με οπλισμό ή χωρίς.
Εμείς απαντούμε με ότι και όποιον είναι βάρδια την ώρα εκείνη. Δεν επιλέγουμε. Αναχαιτίζουμε. Γι΄ αυτό όλοι οι Ιπτάμενοι μας, έχουν γνώση, πείρα, θέληση, πείσμα, στοιχεία που λόγω και της υπάρχουσας γεωπολιτικής κατάστασης τους καθιστούν τους καλύτερους πιλότους, γιατί όχι, ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!! Όχι με λόγια. Με στοιχεία, με μετάλλια. Με περγαμηνές.
Μα πιο κοντά απ΄όλα είναι η ευχή της μάνας. Την πήρε τότε που γεμάτος καμάρι και αγωνία έφυγε, για να παρουσιαστεί στην σχολή Ικάρων. Την έχει πάντα. Πετά μαζί του, νοιώθει την θαλπωρή και την προστασία της. Δεν χρειάζεται άλλα. Με αυτά τα εφόδια καβαλά την Αστραπή, αλλάζει μορφή, χάνεται στα σύννεφα, ακροβατεί στον ουρανό, σ΄αυτό το κομμάτι που τον έταξαν να φυλάσσει. Σ΄αυτό το κομμάτι που είναι δικό του, κατάδικό του και δεν αφήνει κανένα να σουλατσάρει, να εποφθαλμιά.
Η καθημερινότητα του δεν διαφέρει πολύ από τον πόλεμο. Την διαφορά την κάνει ένα κουμπί που θα πατήσει όταν πάρει εντολή, για να εξαπολύσει τον κεραυνό. Όπως ο Δίας από τον Όλυμπο. Σε τι διαφέρουν άραγε;
Οι αντίπαλοι προγραμματίζουν τις κινήσεις τους. Το πότε θα μπουν στα δικά μας χωράφια, το ποιος, το πού, με τι μέσο, με τι καιρό, με οπλισμό ή χωρίς.
Εμείς απαντούμε με ότι και όποιον είναι βάρδια την ώρα εκείνη. Δεν επιλέγουμε. Αναχαιτίζουμε. Γι΄ αυτό όλοι οι Ιπτάμενοι μας, έχουν γνώση, πείρα, θέληση, πείσμα, στοιχεία που λόγω και της υπάρχουσας γεωπολιτικής κατάστασης τους καθιστούν τους καλύτερους πιλότους, γιατί όχι, ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!! Όχι με λόγια. Με στοιχεία, με μετάλλια. Με περγαμηνές.
Σε προσωπικό επίπεδο μού ΄κανε καλό αυτή η συνάντηση, η γνωριμία. Λένε πως κάθε συμβάν έχει τον σκοπό του και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ισως αυτό ήταν ένα σχολείο, μια εμπειρία ζωής, γιατί κάτι άλλαξε μέσα μου. Τώρα πιά κάθε φορά που ακούω ήχο μαχητικού χαμογελώ και καμαρώνω. Καμαρώνω και κατευοδώνω τον καβαλάρη της αστραπής. Νοιώθω ήσυχος. O ήχος μου θυμίζει ότι αυτός είναι πάντα εκεί.
ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ
ΕΘΑΙΟΣ
ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ
ΕΘΑΙΟΣ